Wisława Szymborska „O śmierci bez przesady” - interpretacja i analiza wiersza

Wisława Szymborska uznawana jest za jedną z najlepszych i najpoczytniejszych współczesnych poetek polskich. Autorka w swojej twórczości porusza tematy związane ze sztuką, człowiekiem,  jego miejscem w świecie, przemijaniem. Szymborska jak nikt inny potrafi oryginalnie spojrzeć na najprostsze i najbardziej trywialne sprawy, posiada ironiczny dystans, często zaskakuje czytelnika pointą, stosuje ciekawe zabiegi stylistyczne. 

W wierszu ,,O śmierci bez przesady” poetka dokonuje zabiegu personifikacji śmierci, która zostaje zrównana z bytem człowieka, podobnie jak on jest niedoskonała, niedoświadczona, wiele rzeczy nie potrafi:

,,Nie zna się na żartach,
na gwiazdach, na mostach,
na tkactwie, na górnictwie, na uprawie roli,
na budowie okrętów i pieczeniu ciasta”.
Pogrywa sobie ze śmiercią,
którą zrzuca z piedestału doskonałości,

ironicznie z niej drwi:

,,Kto twierdzi, że jest wszechmocna,
sam jest żywym dowodem,
że wszechmocna nie jest”.

Szymborska jest świadoma skończoności życia ludzkiego, godzi się jednak z tym, przyjmuje to z pokorą. Nie robi z tego faktu tragedii, uważa bowiem, iż każde życie ma w sobie coś z nieśmiertelności, każde życie niesie w sobie jakąś wartość, która zostanie na zawsze. Życie, zdaniem poetki jest wszędzie, w przyrodzie, świecie ludzi i zwierząt, w poezji, w sztuce. Śmierć natomiast zastaje zamknięte drzwi:

,,Nie ma takiego życia, 
które by choć przez chwilę 
nie było nieśmiertelne”.

Poetka uważa, że śmierć, pomimo całej swej okropności, nie musi stanowić o końcu, może tak naprawdę nie jest kresem, a dopiero początkiem? 

Wisława Szymborska nawet do tak poważnego tematu jakim jest śmierć, nie potrafiła podejść z powagą. Przez cały utwór przebija się charakterystyczny dla poetki dystans, poprzez który opisuje śmierć i swój stosunek do niej.