„Podróże kształcą... wykształconych?” - esej

Podróż, zwłaszcza ta odbywana dalej, jest zwykle zderzeniem „ja” uważającego swój kraj czy kontynent za centrum świata oraz „innego”, czyli reprezentanta odmiennej kultury. Poprzez podróż poznajemy nie tylko bogactwo odmiennych ludności, ale i samego siebie na ich tle.

Wszystko zaczęło się od zainteresowania człowieka tym, co znajduje się dalej niż był w stanie ogarnąć wzrokiem. Człowiek w swej ciekawości zaczął wędrować i rozszerzać swój świat. Koniec XV wieku to wielkie odkrycia geograficzne, które pokazują, że chęć przekonania się, co kryje nieznane, doprowadziła do stwierdzenia, że nie tylko Europa jest zaludniona przez cywilizacje, a „na końcu świata” żyją ludzie, a nie monstra, jak wcześniej sądzono. Tyle, że wówczas ludzie ze Starego Kontynentu nie tylko poszerzyli swe horyzonty myślowe, ale zamiast dialogu kultur osądzili, że dla bogacenia się można zniszczyć dorobek kulturowy „dzikusów”. Według mnie okres podbojów Francisca Pizzara, Hernána Cortésa i innych konkwistadorów, którzy dla złota, zniszczyli jedne z najbardziej zadziwiających kultur – Inków, Majów i Azteków – to haniebny okres w dziejach nowożytnych....