Władysław Reymont „Chłopi” (t. 1) - opracowanie utworu

Władysław Reymont jest jednym z najwybitniejszych polskich pisarzy żyjących na przełomie XIX i XX wieku. W jego twórczości odnajdujemy zarówno nowele, jak i powieści. Dzieła Reymonta opisują rzeczywistość, którą czytelnicy doświadczają na co dzień. Jednak pisarz czyni to akcentując niektóre płaszczyzny - jest on bystrym obserwatorem, dostrzega rzeczy, na które inni nie zwracają uwagi. Na rzeczywistość patrzy przenikliwie i w taki sam sposób portretuje ją na łamach „Chłopów”. 

Akcja powieści obejmuje cztery tomy, z których każdy odnosi się do innej pory roku (jesień, zima, wiosna, lato). W przeciągu tych dziesięciu miesięcy Reymont ukazuje najważniejsze elementy życia chłopów. Tom pierwszy dotyczy jesieni. 

Reymont bogato opisuje folklor na łamach „Chłopów”. W pełni poznajemy chłopskie zwyczaje, przesądy oraz kulturę mieszkańców wsi. Dla chłopów największe znaczenie ma ziemia, albowiem to ona jest jedynym dawcą pożywienia. W „Chłopach” często ma miejsce personifikacja „Ziemi”, albowiem mówi się o niej jak o żyjącej osobie. 

Reymont w swojej powieści uwypukla dwie podstawowe płaszczyzny życia chłopów. Po pierwsze, są oni zależni od rytmu przyrody; cykl ich pracy i odpoczynku jest wyznaczany przez pory dnia i roku, a także warunki atmosferyczne. Kolejna zależność jest związana z kulturą, w której chłopi uczestniczą dzięki licznym, determinowanym przez tradycję obrzędom ludowym. 

Powieść „Chłopi” zwana jest także powieścią dziadowską, albowiem wszystkie opisane w niej wydarzenia zamykają dwa zdania wypowiedziane przez dziadów, czyli bezdomnych będących na utrzymaniu wsi. 

Władysław Reymont za powieść „Chłopi” otrzymał Nagrodę Nobla. Książka ta wpisuje się - w raz z innymi powieściami powstałymi na początku XX wieku - do nurtu traktującego o życiu chłopów. W „Chłopach” następuje mitologizacja wiejskiej egzystencji. Tematyka ta była wówczas bardzo popularna, a współcześnie kontynuatorem tego nurtu jest Wiesław Myśliwski.