Cechy gatunkowe hymnu zawarte w utworze św. Pawła „Hymn o Miłości”

„Hymn o Miłości” jest w istocie częścią listu. Św. Paweł napisał go po zakończonej podróży po Koryncie około roku 51 i 52 n.e., najprawdopodobniej w Efezie, a odbiorcami byli Koryntianie, wśród których powstał spór. List ten został napisany z zamiarem pogodzenia zwaśnionych stron. „Hymn o Miłości” jest jednym z najbardziej znanych hymnów i realizuje większość wytycznych, jakie definiują ten gatunek literacki.

Hymn jako gatunek był znany już starożytnym Grekom (z gr. „hymnos” - pieśń pochwalna). Był to utwór chwalący jakąś ideę, bóstwo czy cnotę, często stanowiący zwrot do nich, a więc mający charakter apostroficzny. Duże znaczenie odgrywały tutaj rytm i rym, dzięki którym utwór przypominał pieśń. Występowały w nim też zwrotki przeplatane refrenami, nierzadko istniały nuty, w oparciu o które można było zagrać melodię. Ekspresywne wykonywanie utworu miało bowiem zaangażować słuchających, a więc sprawić, by czynnie włączyli się w sławienie przedstawianej wartości. Ponadto dawniej wierzono, że śpiewana modlitwa ma szczególną moc.

Powyższe cechy zauważalne są w „Hymnie o Miłości”: mamy tutaj melodyjność i rytmiczność, uzyskane dzięki powtarzaniu...