„Dzieje Tristana i Izoldy” - charakterystyka Izoldy

Izolda Złotowłosa funkcjonuje w literaturze światowej jako symbol wspaniałej kobiety, bezwzględnie oddanej miłości swojego życia - Tristanowi. Pochodziła z Irlandii. Jej małżeństwo z królem Markiem przypieczętował pokój między jej krajem a Kornwalią.

Pisząc ten utwór, autor z pewnością miał w głowie obraz pięknej, smukłej kobiety, która jest niezwykle delikatna. Z powieści dowiadujemy się, że miała „członeczki wdzięczne”, oczy świetliste, włosy jasne jak promienie słońca. I ten ostatni element czynił z niej właśnie osobę niepowtarzalną i piękną. Dlatego też otrzymała przydomek Złotowłosa. Zdobyła rozległą wiedzę z zakresu zielarstwa i ziołolecznictwa, co przydało się chociażby dla ratowania Tristana. Ten gest może także świadczyć o jej ciepłym sercu otwartym na ludzkie nieszczęście.

Jak już wspomniano, Izolda bardzo łatwo ulegała emocjom. Reagowała bardzo żywiołowo, na przykład, kiedy dowiedziała się iż Tristan zamordował jej wuja, chciała natychmiast krwawo się na nim zemścić. Wydała także wyrok na służącą, która wiedziała o jej romansie z Tristanem. Całości dopełniała niezmierna duma młodej damy. Poczuła się niezwykle urażona faktem, iż Tristan nie walczył ze smokiem w swoim imieniu, tylko za króla Marka. Kiedy  Tristan poprosił ją o rękę w imieniu króla Kornwalii, Izolda drżała ze wstydu i męki, ponieważ stwierdziła, że rycerz, zdobywszy ją - wzgardził. Jednak pomimo swych obaw oraz poglądów, zgodziła się na taki obrót rzeczy. Mogło to wynikać z dobrego, dworskiego wychowania, bądź poczucia wagi całego związku, który miał przypieczętować pokój między Irlandią a Kornwalią. Jednak do końca nie pozbyła się wspomnianej dumy. Dała jej upust niedługo później, odrzucając Tristana przebranego za żebraka, który błagał o krótką rozmowę:  „Królowo, okaż mi łaskę, nie wiesz, jak mi tego trzeba! Po jego pięknym ciele, po wzroście Izolda poznała go. Dreszcz przebiegł całą, ale nie raczy zniżyć spojrzenia ku niemu (…) - Przepędźcie precz trędowatego! - co nie dało złudzeń iż potrafi trzymać długo urazę w swym sercu”.

Pomimo swojej gwałtowności i emocjonalności, Izolda potrafiła zachować zimną krew, jak chociażby w momencie, kiedy zorientowała się, iż jest podglądana w czasie spotkania z kochankiem Tristanem. Potrafiła zręcznie pokierować rozmową, aby ta przybrała znamiona zupełnej niewinności obojga, ratując ich z opresji.

Izolda Złotowłosa była z pewnością dobrze wychowana, potrafiła opanować dworskie maniery, jednak cechowało ją twarde sumienie. Z utworu wynika, iż nie czuła się winna z powodu zdradzania męża. Szanowała jednak króla Marka jako osobę miłościwą i dobrą - „Ten, kto przez wdzięczną uprzejmość dał mi złoty pierścień, to nie ów pogniewany człowiek, który mnie wydał trędowatym; nie, to współczujący pan, który od dnia wstąpienia mego na tę ziemię przygarnął mnie i chronił”.

W ostatecznym rozrachunku porzuciła wszelkie swoje zasady, które jej wpojono na rzecz Tristana, swojej prawdziwej miłości. Postąpiła tak samo, jak Tristan wobec niej.
Jak widać, Izolda Złotowłosa jest postacią skomplikowaną, po której nigdy nie wiadomo czego się spodziewać. Szarpała nią miłość i namiętność z jednej strony, a z drugiej - gniew i nienawiść. Mimo wszystko, potrafiła poświęcić każdą rzecz, nawet swoje zasady, tylko po to, aby być na zawsze ze swoim ukochanym. Autor tego utworu z pewnością nakreślił sylwetkę kobiety uniwersalnej, w której każda odnajdzie cząstkę siebie.