Dante „Boskia komedia” - bohaterowie. Charakterystyka

„Boska komedia” Dantego Alighieri to poemat zawierający wiele symboli oraz alegorii. Nawet same postacie pojawiające się na kartach książki mogą być zaszyfrowanym symbolem, a jego odczytaniem musi zająć się sam czytelnik. W utworze Dantego występuje cała galeria postaci, jednak najważniejszą z nich jest sam Bóg. To właśnie na wyraziście zarysowanych postaciach opiera się siła całej powieści poetyckiej. „Boska komedia” to tak naprawdę wzruszające i pouczające, monumentalne dzieło o człowieku i jego drodze do Boga.

Głównym bohaterem księgi jest Dante. To około 35-letni mężczyzna (w średniowieczu ten wiek oznaczał człowieka będącego na półmetku życia):
„W życia wędrówce, na połowie czasu,
Straciwszy z oczu szlak niemylnej drogi,
W głębi ciemnego znalazłem się lasu”.

Dante był człowiekiem grzesznym i wątpiącym. Cierpiał po śmierci swojej ukochanej z lat młodości – Beatrice. Jego wędrówka do odnalezienia samego siebie rozpoczęła się, kiedy zabłądził w lesie (symbol grzechu i hulaszczego trybu życia, jaki prowadził). W toku akcji daje się poznać jako człowiek bardzo wrażliwy, jego zachowanie jest wyolbrzymione, przesadzone. Zachowuje się zupełnie jak nadwrażliwy kochanek z epoki romantyzmu. Niejednokrotnie zalewa się łzami, płacze, zdejmuje go trwoga. Szarpią nim skrajne emocje podporządkowane okolicznościom, w jakich się znajdzie. W piekle współczuje zbrodniarzom ich mąk piekielnych, wzrusza go historia pary kochanków, w Raju natomiast cieszy się pięknem i obliczem Boga, wyraża swój zachwyt i podziw, wielbi miłością idealną swoją ukochaną Beatrice.

Kolejnym bohaterem, o którym warto wspomnieć jest Wergiliusz – najdroższy sercu Dantego poeta symbolizujący siły rozumu oraz świat, który dawno temu odszedł w zapomnienie – świat antyczny, świat starożytnej kultury i klasyków. Dante mówi o nim z uwielbieniem:
„O, ty, poetów światło i zaszczycie!
Niech mię zalecą miłość i uwaga,
Com z nią na myśli twojej szedł wykrycie
Ty jesteś Mistrz mój, ty moja Powaga”.

Wergiliusz jest przewodnikiem Dantego po Piekle i Czyśćcu, sam nie dostąpił jeszcze łaski zbawienia. W utworze symbolizuje rozum. Dokładnie opisuje i tłumaczy Dantemu co widzą, na jakie części podzielone jest Piekło, kto i za co tam trafia. Jest ostrożny, rozważny, postrzega wszystko rozumem, przestrzega Dantego przed błądzeniem w grzechu, bo może trafić do Piekła.

Ważną bohaterką jest również Beatrice. Miała ona swój realny pierwowzór – Beatrice Portinari, którą Dante uważał za swoją młodzieńczą miłość. Jest to kobieta wyidealizowana, anielska. Bohater darzy ją miłością platoniczną. Beatrice staje się pośredniczką pomiędzy Bogiem, a ludźmi. W toku akcji przekształca się niemal w chrześcijańską świętą. Niektórzy dopatrują się w niej kreacji samej Matki Boskiej. Beatrice to piękno nieosiągalne – piękno nie tylko zewnętrzne, ale i wewnętrzne. Dusza kobiety jest czysta, zbawiona przez Boga.

Również kreacja Boga jest tutaj bardzo wyrazista. Końcowe sceny opisują go jako nieskończone dobro i szczęście. Bóg mieszka w Empireum (najwyższym z nieb). On jest celem całej wędrówki człowieka i jego nagrodą. Nieliczni dostąpili zaszczytu oglądania Jego oblicza. Bóg to dobro najwyższe, nieskończone. On jest osią świata, jego przyczyną i skutkiem. Człowiek w nagrodę za dobre życie lub nawrócenie może dostąpić zaszczytu oglądania Boga miłosiernego.