Adam Mickiewicz „Konrad Wallenrod” - charakterystyka Konrada Wallenroda

Postać Konrada pojawia się już na początku powieści, podczas wyborów Wielkiego Mistrza zakonu krzyżackiego. Jest on kandydatem na ten urząd. Konrad słynie ze swoich dokonań rycerskich, odwagi i bohaterstwa: „Podobno odznacza go ubóstwo, skromność, pogarda dla świata”. Mimo, iż Konrad jest jeszcze dosyć młody, ma już siwe włosy i wielkie sińce pod oczami. Kierując się w życiu głównie emocjami, bardzo przeżywa każdą decyzję; stąd ta „skaza” na wyglądzie młodzieńca.

Główny bohater nie odznaczał się dobrym wychowaniem. Posługiwał się prostym językiem, omijał wszystkie maniery i zasady poprawnego zachowania. Konrad charakteryzował się również zmiennością nastrojów - raz bawił się z młodzieżą, żartował, „sypał damom grzesznych słówek krocie”, lecz czasami jedno przypadkowe słowo, rzucone przez rozmówcę, wywoływało u niego stan zadumy oraz „wzruszeń namiętnych”. Takimi słowami były: „ojczyzna, powinność, kochanka”. Konrad nie lubił biesiadować, jedyne pieśni, jakie śpiewał, to żałobne. Takie zachowanie staje się zrozumiałe dopiero po poznaniu całej historii młodzieńca. 

Aż do IV rozdziału powieści przeszłość Konrada pozostaje dla czytelnika tajemnicą....