Zgoda buduje, niezgoda rujnuje - rozprawka

„Zgoda buduje, niezgoda rujnuje” to stare i bardzo mądre przysłowie. Jest w nim wiele prawdy, lecz wydaje mi się, że problem ten ma również drugą stronę, która pozwala dostrzec to zagadnienie w nieco odmienny sposób. 

Z całą pewnością konflikty od zawsze wpisane były w losy człowieka. Odkąd tylko istota ludzka posiadła zdolność myślenia oraz posiadania własnej opinii, spotykała się z różnicami zdań, będącymi zarzewiem wielu sporów. Wiele przykładów na ten fenomen możemy znaleźć w literaturze na przestrzeni wieków („Romeo i Julia” W. Szekspira, „Zemsta” Aleksandra Fredry” i wiele, wiele innych) oraz w życiu codziennym. Zewsząd otaczają nas spory polityków, którzy prowadzą między sobą nieustający wyścig o przychylność wyborców, codziennie jesteśmy wystawieni na taktyczne zagrywki agencji reklamowych, które chcą przekonać nas do kupna tego czy innego produktu; słowem - niejednomyślność jest naszą codziennością. Wszystkie te spory stają się coraz bardziej męczące. Jednak wydaje mi się, że cały problem zgody i niezgody posiada bardzo istotny aspekt, którego wymienione wcześniej przysłowie nie obejmuje.

Poza zdolnością do niszczenia, różnica zdań potrafi również być siłą napędową postępu, motorem wielu ulepszeń i udoskonaleń. Przykłady na to możemy znaleźć w historii - rywalizacja i współzawodnictwo bardzo często (zakładając oczywiście, że wszystko odbywa się fair) owocuje szybką ewolucją. Gdyby wszyscy byli zawsze jednomyślni, nie zdołalibyśmy w odpowiednim tempie zmieniać nieustannie komfortu życia. To właśnie rywalizacja katalizuje postęp - odwołuje się ona bowiem do bardzo silnego instynktu, obecnego od zawsze w człowieku - instynktu przetrwania, który w miarę upływu stuleci zmienił się w potrzebę współzawodnictwa.

Z całą pewnością do procesu tworzenia potrzebna jest zgoda; chaos nigdy nie bywa pomocny w procesie realizacji zamierzonych postanowień. Jednak do powstania myśli twórczej potrzebna jest pewna siła napędowa, swoisty zapalnik, który często przybiera postać rywalizacji. Dlatego uważam, że w rzeczywistości najlepszym wyjściem jest odnalezienie odpowiedniej proporcji, „złotego środka” pomiędzy tymi dwoma przeciwstawnymi siłami.