Czy pomoc bliźnim może być źródłem szczęścia? - rozprawka

Każdy człowiek dąży w swoim życiu do osiągnięcia szczęścia. Dla każdego z nas oznacza ono coś innego - najczęściej jest to poczucie samorealizacji, czasem świadomość bycia potrzebnym czy też obecność w naszym życiu ludzi, których kochamy. Potrzeby różnych ludzi bywają bardzo zróżnicowane: od bardzo prostych, wręcz podstawowych i pierwotnych, po bardziej skomplikowane i złożone. Dla niektórych z nas gwarantem szczęścia w życiu jest pomaganie innym. Czy pomoc bliźnim może być źródłem prawdziwego szczęścia? Z całą pewnością tak. W niniejszej rozprawce zamierzam dowieść prawdziwości tego stwierdzenia. 

Postacią, która jako pierwsza przychodzi na myśl, gdy rozpatrujemy kwestię oddania swego życia dla bliźnich, jest postać św. Franciszka z Asyżu - człowieka, który poświęcił swoje życie służbie Bogu i ludziom. Jego życie opisane jest w zbiorze „Kwiatki św. Franciszka” - opisie życia i działalności świętego. Człowiek ten dostąpił nawrócenia w wierze chrześcijańskiej i diametralnie odmienił swój światopogląd. Skoncentrowany na swym powołaniu, zredukował własne potrzeby do minimum i czerpał radość życia z jego najprostszych elementów. Jego miłosierdzie i uczynność stały się legendarne. Święty Franciszek jest przykładem na to, że wyrzeczenie się samego siebie pozwala człowiekowi na odnalezienie prawdziwego szczęścia. 

W czasach nam współczesnych również możemy spotkać postaci ludzi, którzy pomaganie innym uczynili swoim priorytetem. Wystarczy spojrzeć na przywódców różnego rodzaju organizacji charytatywnych - krakowską aktorkę Annę Dymną, założycielkę fundacji, czy też Jurka Owsiaka, który przez wiele lat organizuje swą Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy. Myślę, że również dla nich pomoc bliźnim stała się sensem życia i jako taka musi dawać im bardzo wielką satysfakcję. 

Istnieje pogląd, głoszący prawdziwość egoistycznych pobudek pomocy innym. W naturę człowieka wpisane jest pewne samozadowolenie, płynące z poczucia spełnienia obowiązku. Z całą pewnością pomoc bliźnim jest źródłem tego samozadowolenia, lecz myślę, że nie należy nazywać go egoizmem. Pomoc innym ludziom wymaga wielkiego samozaparcia, determinacji i oddania. Jest ona ofiarą, jaką jednostka musi uczynić w imię idei. Jednak nagrodą za tę determinację jest szczęście drugiego człowieka i poprawa jego bytu. Świadomość czynienia dobra daje nam siłę do dalszej walki. Uważam, że pomoc bliźnim z całą pewnością może być źródłem szczęścia, satysfakcji i poczucia samorealizacji.