Krzysztof Kamil Baczyński „Z lasu” - interpretacja i analiza utworu

Wiersz Krzysztofa Kamila Baczyńskiego pt.: „Z lasu” powstał pod koniec czerwca 1944 roku, niewiele ponad miesiąc przed śmiercią poety w czasie walk w Powstaniu Warszawskim.

Tytułowy las zostaje tutaj zanimizowany, a jednocześnie porównany do dźwięku, co już na samym początku wprowadza do przestrzeni świata przedstawionego zarówno walor ruchowy, jak i akustyczny:
„Las nocą rośnie jak jezior poszum.”
Służy to kreacji specyficznego, mrocznego nastroju całego wiersza, w którym upersonifikowane
„Otchłanie puste z ciemności płoszą
krzyk zły, wysoki jak ze snu.”
W dalszych partiach tekstu owa przestrzeń jawi się wyraźnie jako pole bitewne pełne „ludzi i wozów” oraz „broni chrzęstu”. Z „obcością i złem” tej przestrzeni kontrastują postaci oczekujące na wejście do lasu:
„Żołnierze smukli. Twarzyczki jasne”.
Czeka tam na nich apokalipsa spełniająca się już w tle:
„lądy się łamią, sypie się złoto
i chyba pancerz ziemi za ciasny
pęka, rozsadza i grzmi, i grzmi.”
Tocząca się wojna została tu ukazana w kategoriach końca świata, jest bowiem rzeczywistą apokalipsą, ostateczną zgubą dla młodych, niewinnych żołnierzy...