William Blake - biografia, życiorys

Urodził się w Londynie, 28 listopada 1757 r. w średniozamożnej rodzinie. Pisarz, poeta, malarz, rytownik, mistyk. Ukończył szkołę rysunku, a jako nastoletni chłopiec uczył się w warsztacie rytowniczym u Henry’ego Basire’a, gdzie na zlecenie kopiował znane dzieła, projektował nagrobki i ilustrował książki.

W roku 1779 dostał się do Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych. Nie ukończył jej jednak, ze względu na swoje zbyt ekscentryczne usposobienie i niezależność sądów, co nie odpowiadało wymaganiom konserwatywnej uczelni. Szczególnie niechętnie odnoszono się do jego przekonań (śmiało głoszonych) dotyczących twórczości założyciela uczelni, Reynoldsa, którego malarstwo Blake określił jako „przygnębiające”. Blake krytykował też modnych wówczas pejzażystów (m.in. Lorraine’a) oraz flamandzkie i weneckie malarstwo Tycjana i Rubensa.

Pod koniec lat siedemdziesiątych, Blake swoimi dziełami plastycznymi zdobył uznanie m.in. mecenasa Johna Flaxmana, czy George’a Cumberlanda, którzy pomogli mu wydać jego pierwszy tom poezji (1783 r.)

Był wizjonerem zafascynowanym mistycyzmem i doznającym objawień religijnych. Przeżycia duchowe przelewał w swoje dzieła plastyczne i literackie (ich wpływy są widoczne zwłaszcza w „Pieśniach niewinności”, które powstały po śmierci jego ukochanego brata), a z powodu tych tendencji w jego twórczości, uznano go w późniejszych czasach za prekursora romantyzmu w sztuce XVIII-wiecznej Anglii.

Blake w swoich dziełach dawał też wyraz swojemu światopoglądowi i przekonaniom filozoficznym. Począwszy od „Nieistnienia religii naturalnej”, po „Zaślubiny Nieba i Piekła” (z cyklu zatytułowanego „Biblia szatańska”). Sprzeciwiał się on racjonalizmowi i deizmowi.
W roku 1793 powstała symboliczna opowieść o niespełnionej mocy duszy ludzkiej, „Book of Thel”, a kolejne lata zaowocowały powstaniem ksiąg Blake’owskiej mitologii (od „Księgi Urizena”, po „Księgę Losa”), będącej wyrazem mistycyzmu autora, bogatej w treści ezoteryczne.

Gdy wyprowadził się z Londynu na wieś (1800 r.), napisał „Miltona”, który został uznany za najważniejsze dzieło mistyczne poety, a także świadczył o włączeniu się Blake’a w nurt angielskiego romantyzmu. Pracował wówczas także nad monumentalnym, nigdy nie ukończonym dziełem „Czterej Zoa”.

Późniejsze lata życia Blake’a są określane jako ciemny okres artysty, kolejne dzieło powstaje dopiero w 1818, jest to „Wieczysta Ewangelia”.

Pod koniec życia Blake zajął się ilustrowaniem Księgi Hioba. Ryciny te są do dziś podziwiane i porównywane do dzieł Rembrandta. Pracował także nad ilustracjami do „Boskiej Komedii” Dantego, lecz tego dzieła nie zdążył już ukończyć.

Blake zmarł 12 sierpnia 1827 r.