Antoine de Saint-Exupéry „Mały Książę” - charakterystyka Małego Księcia

Mały Książę to tytułowy bohater utworu Antoine'a de Saint-Exupéry’ego. Czytelnik poznaje go stopniowo dzięki opowieści pilota-narratora. Postać ta jest dość tajemnicza, ponieważ niechętnie odpowiada na jakiekolwiek pytania. Jego charakterystyka opiera się więc głównie na strzępkach informacji, jakie zdradza jakby przypadkowo i na pytaniach, jakie sam stawia.

Pilot samolotu spotyka Małego Księcia na pustyni – oddalony od ludzi, w niebezpiecznym miejscu wcale nie wydaje się przestraszony. Narrator opisuje go jako małego chłopca o złotych włosach i takim samym szaliku. Miał twarz wesołego dziecka, ale spojrzenie poważne i nieco smutne. Zaciekawiony pilot próbuje dowiedzieć się czegoś więcej na temat chłopca, ale ten nie odpowiada na jego pytania, czasem tylko sam coś opowie o swojej planecie: „(...) Mały Książę zadawał mi mnóstwo pytań, ale jak gdyby nigdy nie słyszał moich. Tylko dzięki przypadkowo rzuconym słowom wszystko pomalutku stało się dla mnie jasne”.

Mały Książę musi być bardzo obowiązkowy i pracowity, ponieważ na jego małej planecie wciąż wyrastają baobaby. Dopóki są małe, może je wyrwać; gdyby wyrosły, zniszczyłyby całą planetę. Dlatego każdego dnia chłopiec wyrywa wszystkie kiełkujące nasiona, musi być jednak bardzo ostrożny, ponieważ są bardzo podobne do kiełkujących róż. Ponadto regularnie czyści kratery trzech wulkanów, które również zagrażają jego małej planecie.

Asteroid B612, bo tak fachowo nazywała się planeta Księcia, był bardzo mały, nie pomieściłby ani baobabów, ani wielu osób. Dlatego Mały Książę był bardzo samotny. Czas wypełniały mu obowiązki i jego ulubione zajęcie, jakim było obserwowanie zachodów słońca. Na małej planecie wystarczyło przesunąć nieco krzesło, by widzieć kolejne zachodzące słońce. Dla samotnego chłopca był to sposób na ukojenie smutku, jak sam przyznał, któregoś dnia obejrzał 43 zachody.

Życie na planecie zmieniło się diametralnie, kiedy pojawiła się na niej róża. Książę był nią zachwycony, dbał o nią bardziej niż o jakąkolwiek roślinę, stał się opiekuńczy, troskliwy i cierpliwy, ponieważ róża okazała się kapryśna. Mały Książę pokochał swoją różę, jej widok sprawiał, że czuł się szczęśliwy, nie cierpiał też z powodu samotności. Ale jej zachowanie szybko go zmęczyło, dostrzegał w niej coraz więcej wad. Choć była piękna, brakowało jej skromności, była też zarozumiała i ciągle czegoś od niego żądała, nie okazując cienia wdzięczności. Zirytowany jej postawą, postanowił uciec ze swojej planety, zostawiając ją samą. Ale już przy pożegnaniu zaskoczyła go swoją łagodnością i wyznaniem miłości. Opowiadając o tym pilotowi Mały Książę czuł się bardzo nieszczęśliwy – mimo wszystko tęsknił za różą, zaczął pojmować, że niepotrzebnie osądził ją tak surowo na podstawie tego, co mówiła; powinien raczej kochać ją za to, jaka była.

Miłość do róży pokazuje, że Mały Książę był wrażliwy i potrafił kochać. Nawet jeśli na początku nie do końca rozumiał swoje uczucia, roczna wędrówka po innych planetach pomogła mu pojąć, że naprawdę kocha piękny kwiat. Udało mu się to dzięki ciekawości i umiejętności uczenia się na błędach. Mały Książę nie unosił się dumą, potrafił przyznać, że za surowo potraktował różę. Żałował, że ją opuścił i naraził na niebezpieczeństwo, dlatego postanowił wrócić.

Mały Książę to uosobienie dziecięcej szczerości, a nawet naiwności. Trudno mu zrozumieć świat dorosłych, który rządzi się „ważnymi sprawami”, a  nie potrafi cieszyć drobnymi rzeczami. Nie rozumiał ludzkiego pragnienia władzy, sławy, bogactwa czy zapomnienia. Nie potrafił kłamać ani krzywdzić. Postępował szlachetnie, oswoił Lisa i wyciągnął naukę ze spotkania z nim. Podziwiał pracowitego i obowiązkowego latarnika. Szukał przyjaźni i miłości. W uczuciach był szczery i wierny.