Emil Zola – charakterystyka twórczości

Emil Zola żył w latach 1840–1902. Pisarz urodził się we Włoszech. Od najmłodszych lat fascynował się twórczością romantyków, inspirował go przede wszystkim Wiktor Hugo. Po śmierci ojca – głównego żywiciela rodziny – Zola przenosi się do Paryża, gdzie podejmuje się różnych zajęć. Ostatecznie zostaje współpracownikiem słynnego wydawnictwa.

Początkowo Zola tworzy „Teresę Raquin”, jednak tego typu dzieła nie zdobywają uznania publiczności. Następnie Emil Zola skupia się na pisaniu powieści, które ma odwzorować stosunki panujące w ówczesnej Francji. Tak oto powstaje cykl dwudziestu powieści zatytułowany „Rougon Macquartowie” z których najznakomitszy jest „Germinal”. Cykl utrzymany jest w duchu naturalizmu. W wiernym i realistycznym opisie ówczesnej rzeczywistości pokazuje francuskie społeczeństwo.

Zola nie wyrzeka się trudnych tematów, konsekwentnie buduje obraz dziewiętnastowiecznej Francji, jaką poznał poprzez osobiste doświadczenia. W cyklu zostają opisane trudne warunki mieszkaniowe robotników, niebezpieczne warunki pracy, liczne zaniedbania społeczne. Pisarz buduje realistyczne sylwetki bohaterów, żyjących w nędzy mimo ciężkiej, wyczerpującej  pracy. Natchnienia do kreacji bohaterów, uwikłanych w sieć wzajemnych powiązań dostarczało samo życie, albowiem Zola podróżował do małych miasteczek, przez co dogłębnie poznawał jakość życia robotników. Teoretyczne podstawy naturalizmu Zola wyłożył w dziele „Powieść eksperymentalna” (1880 r.).

W drugim cyklu powieściowym: „Trzy miasta” (trylogia) Zola po raz kolejny  wykazał się zmysłem obserwatora. Pisarz skrytykował nieczuły na problemy wiernych Kościół; pokazał, jak skostniałym jest systemem.

Właściwie zrozumienie charakteru powieści Emila Zoli należy zwrócić uwagę na liczne czynniki, które wpływały na twórczość pisarza: romantyczne źródła twórczości, zmysł obserwatora oraz liczne podróże i badania życia robotników.