Samuel Beckett „Czekając na Godota” - opracowanie utworu

Sztuka Samuela Becketta pt.: „Czekając na Godota” to przykład teatru absurdu. Jest to jeden z głównych dwudziestowiecznych kierunków dramaturgii, w którym autor posługując się groteską i parodią przedstawiał swoją wizję świata i kondycji człowieka. Otóż wysiłki człowieka w celu porozumienia się z innymi są bezsensowne. Wynika z tego poczucie absurdu i zagrożenia. W formie teatralnej taka wizja świata realizowana jest poprzez wprowadzenie statyczności, luźnych, groteskowych skojarzeń, pozbawionych sensu dialogów.

Wszystko to odnajdziemy w utworze „Czekając na Godota”. Jesteśmy tu świadkami powtarzającej się codziennie sytuacji. Oto spotykają się ze sobą główni bohaterowie: Estragon i Vladimir - dwaj włóczędzy, którzy nie potrafią żyć bez siebie, chociaż wydaje się, że są kompletnie różni i nie ma między nimi możliwości porozumienia. Spędzają oni czas na oczekiwaniu. Wypatrują pojawienia się tytułowego Godota, który jednak nigdy nie nachodzi. Bohaterowie umilają sobie czas dyskusjami, które szczególnie upodobał sobie Vladimir lub snem i bezczynnością - to rzeczy, którym najchętniej oddaje się Estragon. Rozmowy między bohaterami wydają się pozbawione sensu. Najczęściej...