Kazimierz Przerwa-Tetmajer „W lesie” - interpretacja i analiza wiersza

Krótki wiersz „W lesie” jest prostym opisem leśnej scenerii z łąkami i strumieniem. Podmiot liryczny opisuje najprawdopodobniej letni dzień, gdyż drzewa są pełne liści, przez które prześwituje ostre słońce. Pogoda jest naprawdę piękna. Przed oczyma stoi niebieskie niebo z delikatnymi plamkami obłoczków. Raz po raz ciepłe powietrze przecinają śmigające jaskółki. W centrum obrazu znajduje się łąka opasana przez wstążkę srebrnego strumienia.

Obraz tchnie spokojem letniego południa. W polu widzenia nie znajduje się żaden człowiek, który swoja osobą zaburzałby harmonię spokojnej natury. W istocie wiersz jest pogodnym, sielskim krajobrazem, który być może został zaobserwowany przez podmiot liryczny w jego okolicach. Przedstawiony pejzaż jest bardzo plastyczny dzięki licznym epitetom i wyszczególnionym barwom, które nie stanowią kolorów podstawowych, ale ich cechą jest opalizowanie, błyszczenie, mienienie się: „srebrzystobiałe”, „zasrebrzy”, „opalowy”, „szmaragdowy”, „ognisty”.

Podmiot liryczny zostaje ukryty, nie wiemy, kim jest ani co robi. Jedynie ostatnią zwrotkę możemy interpretować jako wskazówkę odnośnie jego osoby: „Po niebie i po lesie,/ po łąk zielonych łanie,/ przejrzyste, zwiewne idzie/ błękitne zadumanie”. Stwierdzić możemy, iż personifikacja „zadumania” odnosi się w istocie do czynności obserwatora całego leśnego krajobrazu. Podmiot liryczny najwyraźniej przechadzał się po lesie, którego harmonia i spokój dały mu wytchnienie stanowiąc oazę w kontraście do zgiełku, chaosu, brudu i bałaganu wielkiego miasta.

Wiersz składa się z pięciu strof, każda posiada cztery wersy pisane siedmiozgłoskowcem. Występują rymy jedynie w obrębie nieparzystych wersów, co sprawia wrażenie sennego, leniwego toczenia się wiersza, co z kolei odpowiada spokojnemu rytmowi letniego dnia.