Historia średniowiecznej miłości – Heloiza i Abelard

Abelard i Heloiza są symbolem nieszczęśliwej miłości. Pierre Abélard był znanym filozofem i teologiem żyjącym na przełomie XI i XII wieku. Uznawany jest za prekursora racjonalizmu. W wieku 40 lat zakochał się w swojej uczennicy Heloizie – siostrzenicy kanonika Fulberta, która miała wówczas 18 lat. Heloiza była jak na owe czasy kobietą wyjątkowo dobrze wykształconą. Znała łacinę oraz grekę. Była również niezwykle urodziwa.

Abelard przyjął propozycję Fulberta, aby uczyć dziewczynę, pod warunkiem, że otrzyma ona izbę w jego domu. Wkrótce między obojgiem wywiązał się gorący romans. Pikanterii historii kochanków dodaje fakt, że Pierre na cześć swojej ukochanej układał pieśni miłosne, które były potem śpiewane przez żaków. Należy pamiętać, że w owych czasach zasady moralne były o wiele surowsze, a stosunki przedmałżeńskie uchodziły powszechnie za karygodne.

Para próbowała więc ukrywać swój romans aż do mometu, kiedy zostali nakryci przez samego Fulberta. Abelard musiał wtedy opuścić jego dom. Udało mu się wykraść z niego  Heloizę i wysłać do domu swojej siostry, gdzie dziewczyna urodziła ich syna. Fulbert uważał, że potajemny romans kochanków sprawił, iż pojawiła się plama na jego honorze. Pierrowi udało się jednak załagodzić sytuację poprzez obietnicę poślubienia dziewczyny. Małżeństwo miało pozostać w tajemnicy, ponieważ Abelard mógł prowadzić wykłady na teologii jedynie jako kleryk (co wykluczało małżeństwo). Heloiza nie chciała zawierać ze swoim ukochanym związku małżeńskiego, ponieważ miała świadomość tego, jak wielkie jest to dla niego wyrzeczenie. W końcu jednak doszło do potajemnego ślubu.

Fakt, że para zawarła małżeństwo był rozgłaszany przez Fulberta, co doprowadziło do wielu kłótni między Heloizą a jej wujem. W końcu dziewczyna opuściła dom swojego opiekuna i zamieszkała w klasztorze, w którym za młodu pobierała nauki. Fulbert w odwecie za uwiedzenie siostrzenicy zlecił wykastrowanie Pierra. Po tym wydarzeniu Abelard również wstąpił do klasztoru, jednak przez wiele lat kochankowie utrzymywali ożywioną korespondencję. Listy, które między sobą wymieniali należą do arcydzieł literatury miłosnej.  Znane były już w średniowieczu, dzięki powstałemu na ich podstawie poczytnemu „Romansowi o róży”.