Jak napisać wywiad? Przykład wywiadu

MMwM, czyli Mistrz Miron w Mrówkowcu – wywiad  z Mironem Białoszewskim

- Panie Mironie, najlepiej charakteryzuje Pana termin „osobny”. W codziennym życiu w jaki sposób ta osobność się objawia?

- Moje mieszkanie przy pl. Dąbrowskiego w Warszawie to chyba najlepszy dowód. Mrówkowiec z wierszy to właśnie ta moja pieczara, w której znajomi, których zresztą nie brakuje, najczęściej mogą zastać mnie medytującego na tapczanie w pościeli. I nikogo to nie dziwi, bo oni wiedzą, że ze mnie jest egzemplarz domowy i to świat musi przyjść do mnie, bo ja do świata to już rzadziej się fatyguję.

- Ale to chyba ma swój niecodzienny urok, takie przyjmowanie gości niczym Bohater z Kartoteki Różewicza – Pan leży, a ludzie przewijają się tabunami przez Pana pokój?

- Ludzie niby bronią się przed innością, ale jeśli uznają, że inność jest niegroźna, że ze strony dziwaka nic im nie grozi, to zaczynają się interesować, zaczyna ich ta inność ciekawić, bo ludzie ze swej natury lubią podpatrywać to, na co jest zupełnie różne od ich modelu życia. No i tak właśnie się dzieje. Ja leżę z papierosem w ustach, oni przychodzą, rozmawiamy, wychodzą, ja leżę, przychodzą następni…

- W wierszu „Wywiad” Pani gość, czyli Śmierć zadaje pytanie: „Pan woli ludność czy bezludność?”, na co Mistrz Miron odpowiada: „Trochę bez, trochę z”, Śmierć: „zzz to nie przeszkadza?”, MM: „jak fruwa – nie, w rurach – nie, jak za długo siedzi – tak”. Wnioskuję  z tego, że choć prowadzi Pan drzwi otwarte, to jednak w którymś memencie mrówkowiec powinien się zamykać dla zwiedzających i być tylko pana samotnią?

- Każdy po jakimś czasie odczuwa potrzebę samotności. Ludzie są potrzebni i interesujący, ale, zwłaszcza człowiek osobny, musi zostać sam na sam ze sobą, czterema ścianami i życiopisaniem. Bo najlepiej rejestruje się życie, gdy nikt nie patrzy na ręce i nie mówi nic nad uchem.

Bardzo dziękuję za rozmowę. 

Budowa wywiadu: 

Tytuł – może przyciągać uwagę i zachęcać do czytania.

Pytania i odpowiedzi – przeprowadzający wywiad zawsze rozpoczyna rozmowę. Pytania są zwykle krótsze niż odpowiedzi.

Zakończenie – jeśli wystąpi, jest podziękowaniem za rozmowę.