Bolesław Leśmian „Topielec” - kontekst filozoficzny w wierszu. Opracowanie

„Topielec” Bolesława Leśmiana ukazał się w 1920 r. w zbiorze „Łąka”. Poeta kreuje w nim charakterystyczny dla swojej twórczości świat. Próbuje także dać odpowiedź na pytania o życie ludzkie.

Topielec z tego utworu nie jest, jak mogłoby się na początku wydawać, ciałem zatopionym w rzece. Leży on w „zwiewnym nurcie kostrzewy”, czyli roślin przypominających nieco trzcinę. Jest zatopiony w zieleni, co możemy rozumieć jako połączenie ze światem natury. Wcześniej przemierzył cały świat „z obłoków w obłoki”, a teraz zapragnął „zwiedzić (…) zieleń samą w sobie”. Ta ciekawość i chęć rozkoszowania się światem, zaprowadziły go do kresu istnienia. „Aż zabrnął w takich jagód rozdzwonione dzbany, / (…) / Że leży oto martwy w stu wiosen bezdeni, / Cienisty, jak bór w borze - topielec zieleni.”

Analizując losy topielca, możemy dojść do wniosku, że przez jego przykład Bolesław Leśmian przedstawia więź człowieka z naturą. Pokazana została ciemna strona tej relacji. Natura od lat kusi ludzi, ciekawi, budzi chęć jej poznania. To z tą siłą związane są mieszczące się w człowieku pierwotne instynkty i pragnienia. Poeta ukazuje nam jak łatwo można dać się ponieść tej odwiecznej sile i stracić panowanie nad swoim człowieczeństwem, coraz bardziej pogrążając się w dzikości.

Wędrowiec był postacią bardzo ciekawą świata, skoro przemierzał go wzdłuż i wszerz. Poznawanie musiało stanowić niezwykle ważny aspekt jego życia. Z zamiłowaniem oglądał kolejne sfery i rejony. Także tutaj pojawia się pewna przestroga. Utwór pokazuje również jak łatwo można stracić kontrolę nad swoimi marzeniami i utonąć w tym co się umiłowało i czego się pragnie.

„Topielec” Bolesława Leśmiana pokazuje kruchą stronę człowieczeństwa. Nie dość, że tak łatwo jest zostać zniszczonym przez świat, to jeszcze można ucierpieć od tego, co się kocha. Analizuje także problem pierwotności człowieka i tego, jak szybko mogą przejąć nad nim kontrolę popędy. Poeta wielokrotnie w swoich utworach zastanawiał się nad oddziaływaniem natury na istoty ludzkie, nad sensem istnienia zła. W „Topielcu” ukazuje te siły jako zgubne i destrukcyjne. Człowiek musi kontrolować swoje postępowanie i wiedzieć kiedy znajduje się w niewłaściwej sytuacji.