Jaki jest sens cierpienia? - Czy cierpienie uszlachetnia? Wypracowanie

Cierpienie uszlachetnia – tak głosi popularna maksyma. Na czym jednak polega owo uszlachetnianie? W jaki sposób dzięki cierpieniu stajemy się lepszymi ludźmi? To trudne pytanie, które każdy dorastający człowiek musi zadawać sobie częściej lub rzadziej, z całą pewnością nie ominie ono jednak nikogo.

Cierpienie jest bowiem nieodłącznym elementem życia, stając się niejednokrotnie jego najlepszym, choć bardzo surowym, nauczycielem. Cierpimy za błędy własne i otaczających nas ludzi, ponosząc zawsze nieuniknioną karę, która staje się przestrogą przed pomyłkami i złymi uczynkami w przyszłości. Nie należy nigdy zapominać o tym, że wszystko, co dajemy od siebie światu, powraca do nas prędzej czy później w formie, której często nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Jeśli wiec czynimy dobro – ktoś kiedyś w najmniej spodziewanej sytuacji wykaże się dobrocią wobec nas. Jeśli jednak ranimy innych ludzi, możemy spodziewać się, że czeka nas cierpienie nie mniejsze od tego, jakie sami zadaliśmy – być może nie ze strony tej samej osoby, być może nie w takiej samej sytuacji, ale nasze zło z pewnością do nas powróci. W takim sensie cierpienie staje się więc pewnego rodzaju „symulatorem”, który pozwala nam poczuć na własnej skórze efekty złego postępowania i sprawia, że przed podjęciem nieodpowiedniego kroku potrafimy postawić siebie samych na miejscu naszych „ofiar”, rezygnując ostatecznie z robienia czegoś, co byłoby dla nas niemiłym.

Nasze własne, niezawinione cierpienie staje się też osią porozumienia ze wszystkimi ludźmi, których spotkało w życiu coś złego. Człowiek, który choć raz w życiu był naprawdę głodny lub spragniony, nie będzie już nigdy obojętnym na cudzą biedę, a ten, kto stracił bliską osobę, zrozumie rozpacz innych postawionych w takiej sytuacji nie próbując pocieszać ich pustymi zapewnieniami, że „wszystko będzie dobrze”, ale zamiast tego czekając cierpliwie na czas, kiedy ich cierpienie rozpłynie się samorodnie w toku codziennych wydarzeń.

Dla wielu ludzi cierpienie staje się także inspiracją do jeszcze bardziej dynamicznego działania. Ludzie żyjący w dobrobycie i szczęściu nie mają zazwyczaj motywacji do tego, by stale polepszać swoje życie i prowadzić w tym kierunku energiczne działania. Nierzadko dopiero jakaś tragedia – wypadek, utrata bliskiej osoby, utrata pracy – stają się motorem do poczynienia wielkich zmian i podjęcia samodzielnej walki z przeciwnościami losu. Okazuje się wówczas, że potrafimy o wiele więcej, niż przypuszczaliśmy my sami i otaczające nas osoby. Moim zdaniem nie istnieje takie cierpienie, którego człowiek wartościowy nie potrafiłby znieść i przekształcić w coś pozytywnego, wyciągając z niego naukę i przestrogę na przyszłość.

Cierpienie jest także doświadczeniem wydającym w literaturze i sztuce piękne godne podziwu owoce. Właśnie to uczucie zainspirowało takie dzieła jak „Treny” Jana Kochanowskiego, „Cierpienia młodego Wertera” Goethego, przyświecało również całej wiekopomnej prozie genialnego Fiodora Dostojewskiego. Utwory tych wybitnych pisarzy możemy potraktować jako przesłanie przestrzegające nas przed źródłami cierpienia, ale jednocześnie zaznaczające, iż uciekanie przed nim jest bezcelowe. Miarą naszej dojrzałości i wartości jest więc nie umiejętność omijania bólu, ale jego cierpliwe i mądre znoszenie.