Adam Mickiewicz „Grażyna” - charakterystyka Rymwida

Rymwid, bohater utworu Adama Mickiewicza pt.: „Grażyna”, jest sługą na dworze książęcym. Funkcję tę pełni już od dwunastu lat. „On głową w radzie, prawą ręką w boju; Jego nazywa książę drugim sobą…” - tymi słowami zostaje on wprowadzony na karty dzieła. Przyjrzyjmy się temu mężczyźnie, który w wyraźny sposób ma wpływ na politykę swego państwa.

Rymwid zdecydowanie stoi na straży dawnego porządku. Pragnie kultywować tradycję przodków, żyć tak, by pamiętać o ich dokonaniach. Stąd nie zgadza się na rozmowy z Krzyżakami. Wie, że są oni odwiecznymi wrogami jego narodu, dlatego jego najważniejszym celem jest ich pokonanie. Jednak pragnie tego dokonać w sposób honorowy i zgodny z prawami przodków - na polu bitwy.

Nie jeden władca chciałby mieć tak wiernego poddanego. Cecha ta jest jednym z najsilniej przejawiających się w utworze przymiotów tego bohatera. Nawet kiedy nie zgadza się z decyzją Litawora i gorąco pragnie skłonić go do zmiany sposobu myślenia, ma świadomość, że powinien wykonywać rozkazy. Dlatego, chociaż ma inne poglądy, nie blokuje działań swojego pana, ale godzi się na jego decyzję.

Wadą Rymwida było to, że pomimo wielkiej świadomości politycznej i gorącej miłości, jaką darzył ojczyznę, pozostawał bierny. Jego przeciwieństwem jest Grażyna, która w sposób czynny zawetowała zamiary swojego męża. Rymwid nie zebrał w sobie na tyle odwagi, by pójść jej śladem. Być może gdyby tak się stało, tytułowa bohaterka nie musiałaby stracić życia.

Rymwid to postać, która nie w pełni wykorzystała wszystkie swoje przymioty. Jest uczciwy, mądry, wierny, doskonale zna się na polityce, ma świadomość konsekwencji kolejnych ruchów swojego władcy, jednak nie potrafi przełożyć tego na płaszczyznę działania. Doskonale spełnia się w roli sługi, zausznika, ale brak mu cech przywódczych, dzięki którym mógłby skuteczniej odwieść Litawora od pomysłu sojuszu z odwiecznym wrogiem. Moim zdaniem nie można oceniać go negatywnie, gdyż w dużym stopniu na jego postępowanie wpłynął szacunek, jakim darzył swojego pana oraz przywiązanie do sprawowanej funkcji.