Zbigniew Herbert „Historia Minotaura” - „Historia Minotaura” to ironiczna refleksja o... - dokończ. Wypracowanie

„Historia Minotaura” Z. Herberta to ironiczna refleksja o kształcie świata i sposobie życia w nim. Bynajmniej nie chodzi tutaj o jego wymiary i geometryczną formę, ale o stan panujących w nim wartości oraz trudną drogę, jaką do przebycia ma każdy człowiek.

Minotaur rodzi się z bardzo wielką głową. Padają słowa, że to zwiastun jego wielkiej mądrości, która objawi się w przyszłości. Jego ojciec, król Minos, zapewne cieszył się i wyobrażał sobie rządy mądrego następcy. Niestety okazuje się, iż bieg spraw potoczył się zupełnie inaczej. Minotaur okazuje się „matołkiem”. Rozpoczyna się więc wielka próba nadrobienia zaległości. Sprowadzony zostaje Dedal. Buduje on wielki labirynt - przykład „architektury pedagogicznej”. Wielkogłowy książę wchodzi do budowli, nadzieja ojca wciąż jest żywa. I co? Zupełnie nic. Niezdatne okazują się komnaty o skalowanej trudności, niefunkcjonalne są freski poglądowe. Nie pomaga nawet popychanie Minotaura przez kolejne pomieszczenia. Zapada więc wyrok śmierci na „zakałę rodu”. Zostaje wykonany przez „zręcznego Tezeusza”. Ułomny syn został wyeliminowany, Minos może spokojnie odetchnąć.

Ta historia pokazuje pewną odwieczną prawdę. Ludzie słabi nie są w stanie uczestniczyć w wielkiej gonitwie, jaką jest życie. Silniejsi bezlitośnie ich wypierają. Szczególnym przykładem tego mechanizmu jest władza, która wręcz pogardza osobami pozbawionymi siły. Przykładem tego może być krok podjęty przez Minosa - uśmiercenie syna.

Zbigniew Herbert w „Historii o Minotaurze” podejmuje także temat poznawania. Pokazuje, że procesy kognitywne największą skuteczność osiągają wtedy, kiedy połączone są z doświadczeniem. Wielkogłowy książę wpuszczony do labiryntu był zupełnie bezradny. Pomimo wszelkich ułatwień, które miały wspomóc jego myślenie, cały proces nie odniósł wymiernych skutków. Odgórnie kierowane nauczanie okazało się niewypałem. To pokazuje, że każdy człowiek poznaje świat swoją miarą. Jedni czynią to szybciej, inni wolniej. Dlatego konieczne są tolerancja i zrozumienie. Może wtedy uda się uniknąć tragedii takich jak w „Opowieści o Minotaurze”.