Ignacy Krasicki „Strumyk i fontanny” - interpretacja, opracowanie i morał bajki Krasickiego

„Strumyk i fontanny” to bajka, która pochodzi ze zbioru Ignacego Krasickiego zatytułowanego „Bajki i przypowieści”. Tytuł może spowodować nasze zakłopotanie, ponieważ zazwyczaj bohaterami bajek są ludzie i zwierzęta, a tym razem okazuje się, że będą to właśnie strumyk i fontanny. Zastanówmy się, jaki jest sens tej opowieści.

W jakimś miejscu na świecie, obok wspaniałych fontann płynął cichy i spokojny strumień. Bardzo doskwierało mu to, że w tych dziełach rąk ludzkich woda huczy z wielkim impetem, po prostu zazdrościł im majestatu. Pewnego dnia zdarzyło się, że rury zasilające fontanny pękły. Te bardzo szybko ucichły, a strumyk płynął dalej swoim nurtem. Narrator kwituje to tymi oto słowy: „Nastąpiła po żalu radość niewymówna:/ Poznał, że kunszt naturze nigdy nie wyrówna”.

Nie możemy mieć wątpliwości co do tego, że „Strumyk i fontanny” to bajka narracyjna. Wszystkie wydarzenia przytacza nam narrator, także on formułuje morał. Utwór jest stychiczny, liczy sześć wersów napisanych trzynastozgłoskowcem. Występują w nim parzyste rymy żeńskie.

Jeden z sensów utworu zostaje bezpośrednio wypowiedziany przez postać opowiadającą. Dzieła ludzkich rąk nie mają szans z naturą, która jest jakby odwieczną siłą, swego rodzaju perpetuum mobile. Natomiast to, co stworzy człowiek może okazać się naprawdę monumentalne, ale prędzej czy później ulegnie zniszczeniu.

Warto zwrócić także uwagę na postawę reprezentowaną przez spersonifikowany strumień. Najpierw przejawia wielką zazdrość względem fontann, w których woda naprawdę głośno huczy. Jednakże, kiedy im przydarza się nieszczęście, negatywne emocje ulatują i zostają zastąpione radością. Bez wątpienia takie postępowanie charakterystyczne jest dla wielu ludzi, którzy nie potrafią cieszyć się tym, co mają, dopóki inni nie mają mniej. Z tym, że strumyk najprawdopodobniej ostatecznie uświadomił sobie swoją wartość, a człowiek być może nigdy nie będzie w stanie się tego nauczyć.