Zbigniew Herbert „Pan Cogito a perła” - interpretacja i analiza wiersza

„Pan Cogito a perła” to krótka opowieść, która ukazała się w tomie „Pan Cogito” wydanym w 1974 roku. Tytułowy bohater to człowiek myślący, wykształcony, doskonale znający dorobek kultury i dogłębnie analizujący współczesny mu świat. Wspomniana wcześniej historia dotyczy czasów jego młodości, kiedy był jeszcze studentem.

Pewnego dnia Pan Cogito zmierzał na wykłady. Gdy przemierzał tę drogę, do jego buta wpadł niewielki kamyk, który spowodował niemałe zamieszanie. Bohater, jako wyznawca zasady „amor fati” (umiłowania losu), postanowił chodzić cały dzień z tym maleńkim ziarnikiem piasku, uwierającym go w stopę. Niewygoda ta tak zaabsorbowała Pana Cogito, że nie potrafił skoncentrować się na wykładach. Niewielkie ciało obce wyparło więc ideę Platona, o której mówił profesor. „Męka” tego dnia skończyła się dopiero wtedy, gdy bohater udawał się na spoczynek. Ku swojemu zdziwieniu zaobserwował on, że maleńkie ziarnko piasku spowodowało nie tylko ból, ale także zapuchnięcie całej pięty.

Pan Cogito jest stoikiem. Dzielnie przyjmuje kolejne „dary” od losu i nie zraża się trudnościami. Przecież cierpienie uszlachetnia, o czym mówi kolejna z maksym przywołanych...