Antoine de Saint-Exupéry „Mały Książę” - streszczenie głównych wątków utworu

„Mały Książę” Antoine’a de Saint-Exupéry’ego to opowieść Pilota o spotkaniu z małym chłopcem. Osiem dni spędzonych wspólnie na pustyni pozwala mu poznać niezwykłą historię Małego Księcia, jego własnej małej planety i rocznej wędrówki po innych planetach, także po Ziemi. W ten sposób wyłaniają się dwa plany wydarzeń. Trzeci wątek to proces dojrzewania chłopca, który, poznając świat, uczy się rozumieć ludzi, a także własne uczucia.

Historia spotkania Pilota z Małym Księciem to wątek, który nadaje kształt całemu utworowi. Pilot opowiada o tym zdarzeniu sześć lat po tym, jak miało miejsce: „(...) Minęło już sześć lat, odkąd mój przyjaciel opuścił mnie, zabierając swoją owieczkę. Próbuję go tutaj opisać jedynie po to, żeby go nie zapomnieć. To smutne zapomnieć o przyjacielu. Nie każdy człowiek ma przyjaciela”. Wątek ten można określić jako realistyczny. Pilot zmuszony awarią silnika ląduje na pustyni, ponieważ ma pewien zapas wody, decyduje się sam usunąć usterkę. Niespodziewanie na pustyni pojawia się chłopiec o złocistych włosach, wcale nie przestraszony tym, gdzie się znalazł. Mały Książę jest bardzo ciekawy świata, zadaje wiele pytań i uważnie analizuje odpowiedzi.

Choć chłopiec nie odpowiada na pytania Pilota, stopniowo zdradza na swój temat coraz więcej informacji: „(...) Mały Książę zadawał mi mnóstwo pytań, ale jak gdyby nigdy nie słyszał moich. Tylko dzięki przypadkowo rzuconym słowom wszystko pomalutku stało się dla mnie jasne”. W ten sposób Pilot poznaje historię swego towarzysza, który przybył na Ziemię z asteroidy B 612. Mały Książę przez rok podróżował między różnymi planetami, poznając nieznany mu dotąd świat. Wędrówka Księcia stanowi wątek baśniowy, ukazane tu zdarzenia są nieprawdopodobne, a ich wymowa jest alegoryczna. Chłopiec opowiada o licznych spotkaniach z dziwnymi ludźmi. Każda postać czegoś go uczy, nawet jeśli zachowuje się w sposób dla dziecka niezrozumiały. Książę przekonuje się, że dorośli ludzie nie mają czasu na zabawę, przyjaźń, nawet picie wody, pochłonięci są swoimi „ważnymi sprawami”, które z jego punktu widzenia wydają się absurdalne. 

Wreszcie trzeci wątek to ukazanie procesu dojrzewania chłopca, który dotąd żył samotnie na swej niewielkiej planecie. Już samo rozstanie z różą uświadamia mu, jak bardzo za nią tęskni. Kluczowe okazuje się spotkanie z Lisem, który wyjaśnia mu istotę przyjaźni i powstawania więzi. Dzięki niemu Mały Książę przekonuje się, że został przez różę oswojony i że jest za nią odpowiedzialny. Zaczyna rozumieć, dlaczego jego róża jest wyjątkowa, choć na ziemi istnieją ogrody pełne takich samych kwiatów. Zwracając się do tych ogrodowych róż, wyraża to, co czuje do swojej róży: „(...) Jesteście piękne, lecz w środku puste. Za was nie można umierać. Oczywiście, jeśli chodzi o moją różę, to zwykły przechodzień mógłby pomyśleć, że jest ona do was podobna. Ale ona jest ważniejsza niż wy wszystkie razem wzięte, bo tylko ja ją podlewałem. Bo ją jedną nakrywałem kloszem, bo ją jedną osłaniałem parawanem. Bo tylko na niej tępiłem gąsienice (zostawiając dwie czy trzy na motyle). Bo tylko jej słuchałem, jak się żali, jak się przechwala, czy nawet jak milczy. Bo to jest moja róża”.

Przed rozstaniem Lis wyjawia chłopcu jeszcze jedną ważną tajemnicę, która jednocześnie wyraża różnicę między postrzeganiem świata przez dorosłych i dzieci, mówiąc, iż ważne jest to, co dostrzega się sercem. Dorośli zwracają uwagę na to, co widoczne, dostrzegalne wzrokiem, wierzą w fakty, naukowców nie interesują rzeczy ulotne, dla Geografa róża nie ma żadnego znaczenia. Być dzieckiem oznacza być wrażliwym i ciekawym świata.