Charles Baudelaire - biografia, życiorys

Charles Baudelaire urodził się 9 kwietnia 1821 roku w Paryżu. Zasłynął z tego, iż był wielkim i utalentowanym poetą, który dał początek symbolizmowi i dekadentyzmowi w literaturze. Ze względu na swą twórczość i życie, które wiódł, zaliczany jest do grona „poetów przeklętych”.

Jego ojcem był Francois Baudelaire. Charles nie zdążył nacieszyć się kontaktem z nim, gdyż zmarł on w roku 1827, a więc gdy chłopiec miał zaledwie lat sześć. Matka poety, Caroline Dufays, wyszła po raz drugi za mąż. Ojczymem Baudelaire'a został oficer Jacques Aupick. Ślub miał miejsce w roku 1928. W dwa lata później wojskowy przeniósł się do Lyonu, a w roku 1832 dołączyli do niego Caroline i Charles. Chłopak został umieszczony w szkole z internatem – College Royal. W 1836 roku poeta powrócił do Paryża i podjął naukę w College Louis-le-Grand. Miejsce to zdawało mu się ponure i szare. Owe przeżycia, jak również śmierć ojca, odcisnęły piętno na psychice poety, który dawał temu wyraz w swoich utworach. W tym okresie tworzył pierwsze wiersze w języku francuskim oraz łacińskim.

Ojczym Baudelaire'a uznał, iż poświęca chłopcu zbyt mało uwagi. Aby nieco zbliżyć się do pasierba, zorganizował w 1838 roku wyprawę w Pireneje. Sam poeta nie uważał, że jest przez Aupicka odtrącany. Nazywał go swoim „serdecznym przyjacielem”. Niestety stosunki te w późniejszym czasie uległy pogorszeniu i nigdy nie zostały naprawione. Oficer uważał, ze syn Caroline powinien zajmować się handlem. W roku 1841 zorganizował dla niego wyjazd do Indii. Baudelaire nigdy tam nie dotarł, gdyż w trakcie rejsu statek musiał przybić do wybrzeża Mauritiusa i zostać poddany naprawie. Poeta stanowczo stwierdził, iż powraca do Paryża. Po przybyciu do Francji oświadczył rodzinie, że chce otrzymać swoją część spadku, jako że jest już pełnoletni. Mało tego, poinformował matkę i ojczyma, iż od tego momentu zacznie spełniać swe życiowe powołanie – zostanie poetą. Opiekunowie byli zszokowani takim postępowaniem Baudelaire'a, ale nie wyrazili sprzeciwu.

W tym czasie poeta próbował pisać do gazet, jednakże żaden z jego tekstów nie spotkał się z aprobatą ze strony wydawców. Majątek topniał, zwłaszcza, że autor „Kwiatów zła” prowadził hulaszcze życie i nie miał innego źródła finansowania swoich przyjemności i uciech. Zaniepokojeni tym faktem, Caroline i Aupick postanowili, że pozostałą częścią jego majątku zarządzać będzie notariusz. Miał on wypłacać poecie comiesięczne diety, tak, aby pozostałe pieniądze nie zostały stracone. Miało to miejsce w roku 1844. Baudelaire czuł się upokorzony i poniżony takim postanowieniem i ograniczeniem jego wolności. Być może w skutek nasilających się frustracji poety, który żył znieważony w biedzie, w roku 1845 podjął nieudaną próbę samobójczą. Po tym akcie desperacji matka i ojczym zabrali go do swojego domu. Niestety nie przebywał tam długo, gdyż wchodził w konflikty z Aupickiem, którego winił za sytuację, w jakiej przyszło mu żyć.

Po okresie odrzucenia jego utworów przez publiczność i wydawców, w roku 1846 nastąpił debiut Baudelaire'a. Wydał on wtedy „Salon 1846”. Rok później ukazała się powieść „Fanfarlo”. Mimo sukcesów, ciągle miał w pamięci sposób, w jaki potraktowała go rodzina. Prawdopodobnie na znak buntu wziął udział w rewolucji lutowej. Jego kariera nabierała tempa. Już w roku 1855 w „Revue de Deux Mondes” ukazało się osiemnaście jego utworów. Dwa lata później – w roku 1857 dnia, 25 czerwca – ogłoszone drukiem zostało pierwsze wydanie „Kwiatów zła”. Tom wywołał szereg kontrowersji. Poeta stanął przed sądem za obrazę religii, obyczajów i moralności. Wyrokiem sądu musiał uiścić grzywnę oraz usunąć sześć najbardziej obraźliwych utworów. Po śmierci ojczyma, w roku 1859, Baudelaire udał się do matki, która przebywała w domu, w miejscowości Honfleur. Tam pracował nad „Salonem 1859” oraz wierszami, które włączyć chciał do drugiego wydania „Kwiatów zła”.

W roku 1860 Baudelaire postanowił wyjechać i na stałe osiedlić się w Brukseli. Utwory, które w tym czasie powstały, wydano pod tytułem „Paryski spleen”. Rok 1866 nie był dla poety szczęśliwy. Na skutek choroby jego ciało dotknął paraliż. Było to dla niego o tyle ciężkie przeżycie, iż przy zachowaniu pełnej świadomości i chęci tworzenia, z powodu niewładnego ciała nie mógł już się realizować. Matka zabrała go do Paryża, gdzie Baudelaire przebywał w klinice. Zajmowała się synem do jego ostatnich dni życia. Poeta odszedł 31 sierpnia 1867, mając zaledwie lat czterdzieści sześć.