Janina Porazińska - biografia, życiorys

Zapewne każde dziecko w najmłodszych latach zetknęło się z twórczością Janiny Porazińskiej, choć nie zdaje sobie z tego sprawy. Baśnie i wiersze napisane przez tę lubelską autorkę były bowiem chętnie czytane przez mamy swoim pociechom do snu.

Autorka urodziła się w1888 roku w Lublinie, jednak studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Nie były to studia humanistyczne, ale przyrodnicze. Jeszcze jako piętnastolatka zadebiutowała swoją poezją w czasopiśmie „Wędrowiec”. Przez wiele lat związana była też z czasopismami przeznaczonymi dla najmłodszych – „Przyjacielem Dzieci”, „Promykiem” i „Promyczkiem”. Później została jedną z głównych redaktorek „Płomyczka”, który powstał na miejsce zlikwidowanego „Płomyka”. Był to tygodnik zamieszczający szczególnie chętnie twórczość debiutujących pisarzy, poetów i rysowników. Oprócz Janiny Porazińskiej redagowali go tacy autorzy jak Hanna Ożogowska czy Tadeusz Chudy.

Jeszcze przed II wojną światową Porazińska pracowała w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W czasie wojny nie zaprzestała swojej działalności oświatowej. Działała w podziemiu edukując i szerząc kulturę. Otrzymała wiele wyróżnień, m.in. Nagrodę Związku Literatów Polskich, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski czy Order Uśmiechu.

Jej twórczość bardzo silnie osadzona jest w polskim folklorze, którego elementy możemy znaleźć niemal we wszystkich jej dziełach. Demony, zjawy, dobre duszki to stałe elementy fabuł bajek, baśni i wierszyków. Oprócz działalności pisarskiej zajmowała się także tłumaczeniami, szczególnie z języka szwedzkiego. Zaadaptowała także „Kalevalę” – fiński epos narodowy jako książeczkę dla polskich dzieci.

Najbardziej znane utwory to: „W wojtusiowej izbie”, „Pleciugowe nowinki”, „O babulce”, „Zuchwały strzyżyk”, „Tajemnicze butki”, „Wesele Małgorzatki”.

Janina Porazińska zmarła w 1971 roku w Warszawie.