Novalis - biografia, życiorys

Novalis naprawdę nazywał się Georg Philipp Friedrich Freiherr von Hardenberg i był jednym z bardziej znaczących filozofów epoki romantyzmu. Żył w jego początkach i jest uznawany raczej za prekursora tego kierunku, dlatego jego znaczenie dla rozwoju myśli osiemnasto- i dziewiętnastowiecznej jest nie do przecenienia. Twórca był nie tylko filozofem, równie dobrze znany jest jako poeta oraz prozaik. Zmarł przedwcześnie, w wieku zaledwie dwudziestu dziewięciu lat. Gdyby nie nieuleczalna wówczas gruźlica, artysta z pewnością stworzyłby liczne dzieła stanowiące fundament dla dojrzałego romantyzmu.

Novalis urodził się w 1772 roku w Niemczech. Jego rodzina była wyznania protestanckiego, a reguły owego wyznania były w niej przestrzegane bardzo ściśle. Młody Georg miał jednak buntowniczą naturę i nie potrafił dostosować się do surowych rygorów, jakie panowały w religijnej szkole, do której został oddany. Z tego względu opuścił szkołę. Jako młody chłopak zaznajomił się z myślą racjonalizmu – nurtu filozoficznego mówiącego o tym, że wszystko trzeba poznać rozumowo i zmysłowo (empirycznie), a rację bytu mają wyłącznie prawdy, które da się udowodnić za pomocą logiki.

Pierwotnie twórca studiował prawo na uniwersytecie w Jenie, jednak szerokie zainteresowania Novalisa sprawiły, że był także studentem filozofii oraz nauk przyrodniczych w Wittenberdze oraz Lipsku. W czasie swoich studiów poznał Fryderyka Schillera, co miało znaczący wpływ na rozwój jego światopoglądu. Novalis chciał nadal studiować, jednak musiał przerwać naukę na czas pracy w kopalni soli, gdzie był urzędnikiem i gdzie znajdował się jego ojciec. Wrócił na studia, lecz znów zmuszony był je przerwać, tym razem ze względu na kłopoty zdrowotne.

Nie był szczęśliwy w miłości. Najpierw umarła jego ukochana, trzynastoletnia Sophie von Kühn, kolejne zaręczyny także nie były szczęśliwe. Novalis zmarł w 1801 roku.

Słynne dzieła Novalisa to wiersze: „Hymny do nocy”, „Pieśni duchowe”, a także rozprawa „Die Christenheit oder Europa” czy fragmenty prozatorskie, np. „Uczniowie z Sais”.