Kiedy jest mi smutno, marzę że jestem w...

Jestem osobą wesołą i towarzyską, mam wielu kolegów i przyjaciół, raczej nie narzekam na samotność. Czasem jednak dopada mnie smutny nastrój, by sobie z nim poradzić, szybko przenoszę się w myślach daleko, daleko stąd, do odległych krain. Lubię wtedy marzyć, że jestem jednym z bohaterów przeczytanych przeze mnie książek lub obejrzanych filmów. Wyobrażam sobie na przykład, że jestem nastoletnim czarodziejem Harrym Potterem lub jego najbliższym przyjacielem, jeszcze bliższym niż Ron Weasley. Przeżywamy razem różne przygody, ale nie tak niebezpieczne i przerażające jak w książkach o Harrym. Nigdy nie wyobrażam sobie spotkania z dementorami albo lordem Voldemortem, bo to zbyt straszne. Marzę na przykład, że razem uczymy się czarodziejskich sztuczek, latamy na miotłach albo rozgrywamy mecz qudditcha. Super byłoby też pożyczyć niewidzialną pelerynę Harryego i wybrać się na przechadzkę po mieście. To właśnie sobie często wyobrażam - spacer ulicami mojego miasta w pelerynie niewidce. Można by stroić żarty z przechodniów, ale również pomagać ludziom, na przykład chronić ich przed złodziejami czy przestępcami. Bardzo chciałbym pomagać policjantom.

O tym też często marzę - dzięki pelerynie niewidce i czarodziejskim zdolnościom zostaję sekretnym pomocnikiem policji. Zwracają się do mnie, kiedy trzeba rozwiązać wyjątkowo trudne sprawy, na przykład tajemnicze znikanie cennych obrazów, przechowywanych przez kolekcjonerów, albo walka z plagą kieszonkowców przed Świętami i w dużych centrach handlowych.

Inne moje marzenie w chwilach smutku dotyczy podróży w czasie. Jak fajnie byłoby mieć wehikuł, umożliwiający przeniesienie się do przeszłości lub przyszłości! Na własne oczy zobaczyć by można, jak wyglądało średniowieczne miasto, jak żyli Indianie, zanim jeszcze dotarli do nich biali kolonizatorzy albo jak dochodziło do genialnych wynalazków. Bardzo też ciekawie byłoby przekonać się, jak świat będzie wyglądał za sto lat. Wydaje mi się, że miasta będą zupełnie inne, z domami zawieszonymi w powietrzu, taksówkami powietrznymi i wieloma innymi udogodnieniami. Podróże w czasie miałyby jeszcze jedną wielką zaletę - zawsze dostawałbym dobre stopnie z historii. Teraz z tym różnie bywa, ale kiedy zobaczyłbym na przykład strój średniowiecznego rycerza albo umundurowanie i rynsztunek żołnierzy Legionów Dąbrowskiego, moja wiedza historyczna wyglądałaby zupełnie inaczej.

Kolejnym marzeniem w chwilach smutku jest podróż dookoła świata. Jest tyle ciekawych krajów i miejsc na świecie, że trudno je wszystkie zliczyć. Ogromne przestrzenie amerykańskich równin, parki narodowe w USA, Amazonka i jej dorzecza w Ameryce Południowej, niedostępne Andy na granicy Peru i Chile, góra Kilimandżaro w Afryce, źródła Nilu czy jezioro Wiktorii. A Azja? Cudowne jezioro Bajkał, syberyjskie niedostępne ostępy, Himalaje, wyniosłe góry z najwyższym szczytem na ziemi... A to przecież zaledwie ułamek tego, co warto na świecie zobaczyć. Jest jeszcze Australia, maleńkie wysepki na Pacyfiku, gdzie żyje po kilkudziesięciu tubylców, Japonia, Arktyka, Grenlandia i Alaska. Kiedy już pozwiedzam w myślach cały świat, zaczynam marzyć o czymś bardziej realnym - podróżach po Polsce. U nas też jest wiele ciekawych miejsc, Bory Tucholskie, puszcza Białowieska, Bieszczady czy Góry Stołowe. Marzenie o podróżach od razu poprawia mi nastrój i już nie myślę o smutkach, nawet jeśli na początku wydawały mi się bardzo poważne.