Stanisław Wyspiański „Wesele” - charakterystyka Racheli

Rachela to córka żydowskiego karczmarza. Na weselu pojawia się, gdyż jest ciekawa gości z miasta. Szybko okazuje się, że kobieta jest w stanie znaleźć wspólny język z niektórymi z nich.

To postać o przekonaniach wybitnie młodopolskich. Jej światopogląd nacechowany jest dekadentyzmem, a miłość do poezji i piękna uwidacznia się w rozmowach z Poetą: „ale za to, kędy spojrzę, to widzę poezję żywą, zaklętą, tę świętą, i tym jestem szczęśliwa”. Tak właśnie Rachela opisuje swój sposób patrzenia na świat. Doskonale rozumie się z Poetą, razem wpadają na pomysł, by „upoetycznić” nieco wesele i zaprosić Chochoła.

Nawiązując rozmowę z Poetą nie jest nieśmiała, przestraszona. Prowadzi z nim równą wymianę zdań. To kobieta oczytana i wyedukowana, która mieszkając wraz z ojcem w karczmie, zdobywała wiedzę i poznawała literaturę tak, że teraz może dorównać inteligencji. Taka konsekwencja w dążeniu do celu na pewno jest godna podziwu. Przywiązanie Racheli do modernistycznego światopoglądu (chłopomania, demokracja) jest tak silne, że wbrew woli ojca udziela kredytów chłopom. Przejawem ludomanii są słowa skierowane do Poety, gdy ten wróży jej, że zakocha się w chłopie: „Mam do chłopców pociąg duży, lecz być musi ładny chłopiec. Powrót, powrót do natury.”

Charakterystyczny jest flirt Racheli z Poetą. Nie tylko kobieta nie daje po sobie poznać, by była pod wrażeniem jego osoby, ale mówi, że robi to tylko „pour passer le temps” – dla zabicia czasu. Podchodzi do brata Gospodarza z dystansem, charakterystycznym dla wykształconych modernistów. Zostawia Poetę w najmniej spodziewanym momencie, po to, by później wrócić i znowu prowadzić z nim rozmowę. Jest to typowy młodopolski flirt.

Rachela to postać bardzo kontrastująca z innymi kobietami mieszkającymi na wsi. Znamienne są jej wiedza, oczytanie i umiejętność prowadzenia wykwintnych rozmów, obrazujących jej kontakty z bratem Gospodarza. Nie jest nieśmiała i wstydliwa jak inne chłopki. Te cechy sprawiają, że wyraźnie aspiruje ona do grona inteligencji. Jej zamiłowanie do poezji i piękna staje się impulsem dla Poety, co w końcu doprowadza do pojawienia się w bronowickiej chacie zjaw. Rachelę można podsumować jako młodopolską kobietę, rozmiłowaną w przepychu, sztuce i pięknie, które sama wydobywa z otaczającego ją świata.