Mitologia - opis Hadesu

Trzej bracia: Zeus, Posejdon i Hades, po wygranej walce z gigantami, ciągnęli losy. Chcieli w ten sposób podzielić się panowaniem nad światem. Ostatni z braci, Hades, wylosował królestwo umarłych w podziemiu.

Była to kraina położona za wieloma górami i lasami, na ostatnich krańcach zachodu, na końcu ziemi. Nigdy nie docierał tam najsłabszy promień słońca. Wokół unosiła się nieprzyjemna woń siarki. Podążając do tej krainy, wędrowiec mijał miasto Kimeryjczyków, którzy brodzili wśród mgieł i chmur oraz nie znali słońca. Przed wejściem do podziemia rozpościerała się dolina, na której rosły rzadko wierzby i topole o czarnych korach.

Przed wejściem do krainy umarłych tłoczyły się straszne postacie. Smutek i Troski przechadzały się obok snujących się Choroby, Trwogi czy Nędzy. Dalej znajdował się otwarty dziedziniec, na którym rósł wiąż, w którego gałęziach siedziały Sny i Marzenia, spodnim zaś leżał sturęki olbrzym Briareus. Tu Acheront łączy się ze Styksem, który opływa dziewięć razy całe podziemie, a jego wody są czarne. Jednym ramieniem wylewa się do rzeki lamentu – Kokytosu, która jest początkiem rzeki zapomnienia – Lete. Każdy, kto napije się z koryta Lete, zapomina o wszystkim czego doznał na ziemi. Te wszystkie rzeki musi przepłynąć dusza. Niestety nie może tego zrobić sama, gdyż nie  jest wystarczająco silna. W przeprawie pomaga Charon, czyli „brzydki i niechlujny dziad, zrzęda i gbur, syn Nocy, stoi w czarnej łodzi i żerdzią odpycha garnący się ku niemu tłum dusz”. Przeprawia jedynie tych, którzy mu zapłacą miedzianym pieniążkiem. Naprzeciw duszom wychodzi pies Cerber o trzech paszczach. Jest łagodny wobec tych, którzy wchodzą do podziemia, a bezwzględny dla dusz, które chcą go zmylić i uciec. Wrzuca je wtedy w bezdenną przepaść.

W podziemiu każda dusza ma swoje miejsce. Osobno chodzą duszyczki niemowląt, nieszczęśliwych, ofiary niesprawiedliwych sądów lub samobójcy. Dusze wojowników dalej „ćwiczą się w rzemiośle żołnierskim”. Na podwyższeniu wznosi się trybunał, na którym zasiadają trzej królowie: Minos, Ajakos i Radamantys. Ważą oni dobre i złe uczynki dusz. Dalej drogą wędrują do zamku Hadesa. W dużej, czarnej Sali znajduje się złoty tron, na którym zasiada bóg podziemia, a obok niego małżonka – Persefona. Pod zamkiem znajduje się Tartar, miejsce, do którego trafiają najgorsi zbrodniarze. Tu straż trzymają Erynie, uosobienie wyrzutów sumienia. Ubrane są w czarne szaty, a gdzie się pojawią, tam ustaje życie i rodzą się choroby. Pilnują aby każdy wypełniał swoją karę. Podziemie jest domem demona Eurynomosa, który żywi się ciałami zmarłych.

Ci, którzy żyli sprawiedliwie, udają się na Wyspę Błogosławionych. Jest to kraina wiecznej szczęśliwości. W powietrzu unosi się woń „róż, narcyzów, hiacyntów, lilii, fiołków, mirtu, wawrzynu i kwiatu winnego”. Woda w rzekach jest przezroczysta. Na środku wyspy znajduje się miasto całe ze złota, otoczone szmaragdowym murem. Z kości słoniowej wykonano w nim bruk, z berylu – świątynie bogów, a ze szmaragdu – ołtarze. Wokół miasta płynie rzeka, w której zamiast wody są wonne olejki. Mieszkańcy owej krainy nigdy się nie starzeją, zawsze są szczęśliwi i pogodni. Nie mają trosk ani zmartwień. Czas upływa im na zabawie na Polu Elizejskim. Miejsce to jest prześliczną łąką, otoczoną drzewami dającymi cień. Na kryształowych drzewach rosną czary z winem, a ptaki śpiewają słodką pieśń.

Tak oto wygląda Hades. Mitologiczna kraina, do której trafiają dusze po śmierci. Kusi cudowną wizją sielanki, ale też przeraża okrucieństwami, jakie kryją się pod powierzchnią ziemi i czekają na dusze zbrodniarzy.