Kazimiera Iłłakowiczówna „Błękitna chwila” - interpretacja wiersza

Wiersz Kazimiery Iłłakowiczówny zatytułowany „Błękitna chwila”, to jeden z najpiękniejszych utworów poetki podejmujących tematykę miłosną czy też – erotyczną

W wierszu symbolem miłości staje się gnany wiatrem biały żagiel, który porywa kochanków. Miłość opisana w wierszu jest uczuciem namiętnym, gwałtownym, uczuciem, które pozwala zapomnieć o całym świecie. Iłłakowiczówna pisze: „Dom jest daleko, świat jest daleko, Za zapomnienia górą i rzeką (…)”.  Kochankowie zapomnieli więc o rzeczach ważnych: o domu, o przeszłości. Z wersów „(...) nic nam nie grozi, nikt o nas nie wie” można wysnuć podejrzenie, że miłość, która połączyła tych dwoje ludzi jest w pewien sposób zagrożona, zakazana. Nie trapi to jednak kochanków, którzy wiedzą, że „(...) wczoraj — zginęło, dzisiaj jest nasze, a jutra nie chcę widzieć za mgłami”.

Iłłakowiczówna przedstawia w wierszu dionizyjski model szalonej miłości, która istnieje zgodnie z zasadą „carpe diem”, a jej główna siłą polega na niemyśleniu o tym, co będzie później. Prawdziwe uczucie staje się usprawiedliwieniem dla grzechów kochanków, „oczy, zamknięte pocałunkami” nie widzą przyszłości. Ten wers może również świadczyć, że opisywane w wierszu uczucie jest chwilowe, krótkotrwałe, ale niezwykle mocne.