Witold Gombrowicz „Ferdydurke”, Bruno Schulz „Sklepy cynamonowe”, Witkacy „Szewcy”- śmiech, absurd, groteska. Porównanie

Dwudziestolecie międzywojenne w polskiej literaturze to okres eksperymentów i poszukiwań nowych środków wyrazu. Odzyskanie niepodległości przywróciło wolność także literaturze, która odtąd nie była już zobowiązana tak usilnie poruszać kwestii narodowych. Pozwoliło to na zwrot w kierunku psychologii, indywidualnych odczuć, filozofii i problematyki społecznej. Ze zmianą treści i zadań literatury wiąże się także zmiana formy wyrazu. Artystyczne nowatorstwo wyrażało się w deformacji, grotesce, absurdzie.

Już romantyzm burzył klasyczny porządek, zacierając granice między rodzajami i gatunkami czy łącząc realizm z fantastyką. Literatura dwudziestolecia idzie znacznie dalej w tym kierunku, łącząc tragizm z komizmem, realizm z absurdem, mieszając style i gatunki. Efekt groteski wyraźnie obecny jest w „Ferdydurke” Gombrowicza. Ogólnie można ją określić jako powieść, ale język utworu niejednokrotnie zbliża się do liryki, innym razem akcja zostaje rozpisana na role, tak że granica między epiką a dramatem zostaje zatarta. W tok akcji zostają wtrącone dwa opowiadania, które nie mają bezpośredniego związku z akcją, choć odnoszą się do głównego problemu formy.

W „Szewcach” Witkiewicza groteska przejawia się...