Juliusz Słowacki „Hymn”, „Do matki” - analiza uczuć podmiotu litrycznego w wierszach. Opracowanie

Juliusz Słowacki był wybitnym poetą polskiego romantyzmu. Jak większość wielkich ludzi tego okresu zmuszony został do opuszczenia ojczyzny, a raczej tego, co po niej pozostało. Miało to miejsce w 1831r., kiedy to wyruszył z misją dyplomatyczną do Londynu i Paryża. Poeta, niepewny dalszego losu w Królestwie Kongresowymm postanowił pozostać w stolicy Francji. Od tego czasu rozpoczęła się jego rozłąka z ziemią, na której się wychował. Tęsknota pojawia się w licznych utworach Słowackiego, przyjrzyjmy się dwóm z nich - „Hymnowi” oraz „Do matki”.

Pierwszy z nich jest skargą, wyrazem niezgody na panujący obraz świata. Każda z ośmiu strof kończy się zwrotem: „smutno mi, Boże!”. Utwór rozpoczyna się opisaniem wspaniałego świata - dzieła Boga. Podmiot liryczny podziwia „tęczę blasków promienistych”, „lazury wód”, „gwiazdy ogniste”. Takim pięknem należy się cieszyć, jednakże ja mówiące nie potrafi odnaleźć w nim przyjemności. Jego uczucia zostają opisane w następnej strofie. Jest jak pusty kłos, pozbawiony tego, co w nim najważniejsze. Inni ludzie nie potrafią tego dostrzec, gdyż podmiot liryczny skrywa to pod maską „ciszy błękitu”. Swoje serce otworzy tylko przed Bogiem.

Człowiek, którego oczom nie są obce najpiękniejsze miejsca na świecie wciąż czuje w sobie pustkę. Co jest tego przyczyną? Odpowiedź jest prosta - to wielka tęsknota do ojczyzny. Wspomniane zostają bociany, które widywał za młodu w Polsce. Sytuacja polityczna zmusiła go do opuszczenia kraju, przerwała więź z ziemią dzieciństwa. Teraz stał się pielgrzymem. Nie dąży jednak do żadnego miejsca na mapie, choć możemy podejrzewać, że jego dusza zmierza do ojczyzny Podmiot liryczny nie wie nawet gdzie będzie jego grób, jest w sensie fizycznym pielgrzymem - wygnańcem, ponieważ jego ciało nie może znaleźć się tam gdzie chciałaby dusza.

Wiersz „Do matki” jest przykładem liryki zwrotu do adresata. Matka czeka w Polsce, aż jej syn powróci do ojczyzny. Podmiot liryczny, który zresztą może być utożsamiany ze Słowackim przeprasza za swój upór i za to, że wciąż omija drogi tam prowadzące. Pomimo wielkiego smutku ogarniającego go na wygnaniu, nie chce on wrócić, gdyż oznaczałoby to poddanie się zaborcy, nastawienie karku na jego obrożę. Tęsknotai rozpacz spotęgowane są jeszcze rozłąką z ukochaną matką. Podmiot liryczny prosi jąo przebaczenie. Swoją decyzję o pozostaniu na wygnaniu uzasadnia tym, że powracając musiałby zaprzeczyć swoim ideałom i opuścić Boga.

W utworze dominującymi uczuciami są smutek i tęsknota. Ogarniająca podmiot liryczny nostalgia dotyczy nie tylko ojczyzny, ale także ukochanej matki, którą pozostawił w Polsce. W ten sposób przedstawiony został pełny wymiar cierpień ludzi będącychna emigracji. Ich żal rodzi się nie tylko z powodu opuszczenia ukochanego kraju,ale także przez utratę możliwości częstego obcowania z bliskimi ludźmi.

Obydwa utwory stanowią w pewien sposób zapis emocji i uczuć człowieka wygnanego, odciętego od swoich korzeni. Oczywiście nie są to doznania pozytywne, dominują smutek, żal, poczucie beznadziei. Jednak z tej kumulacji ciemnych nastrojów wybija się jedno światło - miłość do ojczyzny i tego co w niej pozostało.