Św. Filomena - życiorys, patronat

Święta Filomena przyszła na świat w okresie panowania cesarza Dioklecjana – tyrana gnębiącego chrześcijan. Dokładna data jej narodzin nie jest znana, ale sytuuje się ją w okolicach 10 stycznia 289 r. Była jedynym dzieckiem w pogańskiej rodzinie, która potomka doprosiła się poprzez modlitwy do chrześcijańskiego Boga. Dziewczynka otrzymała imię Filomena – co oznacza „córka światła” – a jej najbliżsi przyjęli chrzest.

Gdy Filomena miała jedenaście lat, złożyła przed Bogiem śluby czystości. Już dwa lata później silnym uczuciem zapałał do niej najpotężniejszy z ludzi żyjących na ziemi – Dioklecjan. Stało się to w Rzymie, do którego przybyła wraz z rodzicami władającymi państwem helleńskim, by pertraktować z grożącym ich państwu wojną cesarzem. Pan Rzymu, gdy zobaczył młodą dziewczynę, chciał porzucić swe złowrogie zamiary, byle tylko otrzymać jej rękę. Rodzice Filomeny byli zachwyceni jego propozycją i próbowali narzucić córce swą wolę. Jednak ona miała pełną świadomość tego, że ślubowała Bogu i nie próbowała nawet rozważać innej możliwości niż dotrzymanie swego postanowienia. Zawiedzeni opiekunowie zaprowadzili ją przed oblicze cesarza, który podjął wszelkie możliwe próby w celu zdobycia jej zgody. Kiedy obietnice i podarunki zawiodły, Dioklecjan postanowił poddać Filomenę okrutnym torturom. Nakazał zamknąć ją w lochu na czterdzieści dni i podawać jej tylko chleb i wodę. Po 37 dniach męki odwiedziła ją Matka Boska, która przepowiedziała cierpienie czekające przyszłą świętą.

Po czterdziestu dniach Filomena została uwolniona i bezlitośnie ubiczowana. Była bliska śmierci, jednak Bóg zesłał anioły, które ją uzdrowiły. Następnie dumny cesarz nakazał przywiązać jej do szyi kotwicę i wrzucić do wód Tybru. Kolejny raz z pomocą przybyły anioły i udaremniły zamiary Dioklecjana. Filomena została więc uznana za wiedźmę i miała zostać stracona poprzez przewleczenie po ulicach Rzymu i przeszycie strzałami. Jednakże Bóg pamiętał o swoim dziecku i ponownie przyszedł mu z pomocą. Także powtórna próba nie przyniosła oczekiwanych przez cesarza efektów. Następnie rozwścieczony Dioklecjan nakazał rozgrzać strzały i skierować je w stronę bezbronnej dziewczynki – i tym razem zesłani przez Boga aniołowie uniemożliwili wystrzał. Ostatecznie cesarz podjął decyzję o tym, by Filomenę stracić jak najszybciej – poprzez ścięcie. Miało to miejsce 10 sierpnia 302 r.

Kult świętej Filomeny narodził się dopiero po upływie niemal 1500 lat. Jej szczątki znaleziono 24 maja 1802 r. w katakumbach. Na płycie nagrobkowej widniał napis „Pax te cum” („Pokój z Tobą”) oraz symbole świadczące o jej męczeńskiej śmierci. Jednakże nikt nie znał szczegółów życia późniejszej świętej. W 1805 r. relikwie św. Filomeny przewoził ksiądz Don Francesco Di Lucia, który podczas swej podróży do parafii Mugnano doświadczył obecności świętej. Postanowił modlić się do Boga i prosić, by ukazała się ona na ziemi i opowiedziała swą historię. Takie zdarzenie miało miejsce, jednak nie doświadczył go pobożny ksiądz. Święta Filomena ukazała się zakonnicy – Marii Luizie od Jezusa i to właśnie jej opowiedziała swoją historię.

Kanonizacja świętej Filomeny miała miejsce 30 stycznia 1837 r., a poprowadził ją papież Grzegorz XVI. Wspomnienie liturgiczne męczennicy obchodzone było 11 sierpnia aż do czasu reformy liturgicznej, którą przeprowadził papież Paweł VI w latach 1965-1970. Jednak wykreślenie z kalendarza liturgicznego nie wpłynęło w negatywny sposób na szacunek i cześć płynące od wiernych.

Wielkim orędownikiem świętej Filomeny był św. Jan Maria Vianney (francuski ksiądz żyjący w wiekach XVIII i XIX), który wszystkie łaski swego życia przypisywał właśnie jej wstawiennictwu. Kult świętej męczennicy rozrósł się niezwykle szybko, a z wielu miejsc na świecie płynęły informacje o cudach, jakie ziściły się za jej pośrednictwem.

Święta Filomena jest patronką wielu spraw. Zwracać mogą się do niej matki oczekujące dzieci, ludzie znajdujący się w potrzebie finansowej, umierający, misjonarze, a także egzaminowani. W dodatku jest opiekunką Neapolu i Żywego Różańca.