Św. Łucja - życiorys, patronat - Św. Łucja z Syrakuz

Święta Łucja z Syrakuz należy do najwcześniejszych męczenników chrześcijańskich, którzy ponieśli okrutną śmierć w obronie wiary. Podobnie jak w wypadku innych świętych z tego okresu, także i o niej wiemy bardzo niewiele. Dla współczesnych jej wyznawców Chrystusa najważniejszy był fakt jej męczeństwa i potwierdzenie wielkiej wiary w Boga. Życiorysy koncentrujące się na innych faktach powstawały dopiero w późniejszych wiekach. Często są one spisane w kilku wersjach, które podają niewiele zbieżnych informacji, co znacznie utrudnia badanie historii pierwszych męczenników Kościoła.

Męczennica z Syrakuz najprawdopodobniej przyszła na świat ok. 281 r. na Sycylii. Pochodziła z zamożnej i szanowanej rodziny rzymskiej. Szybko straciła ojca i znalazła się pod wychowaniem matki – Eutychii. Kiedy była jeszcze dzieckiem, postanowiła złożyć potajemne śluby czystości przed Bogiem. Jej opiekunka, która o niczym nie wiedziała, postanowiła wkrótce wydać ją za jednego z rzymskich młodzieńców. Przyszła święta, mając na uwadze obietnicę złożoną Panu, odmówiła. Fakt ten rozsierdził odtrąconego zalotnika do tego stopnia, że postanowił on donieść władzom o tym, że Łucja potajemnie oddaje cześć chrześcijańskiemu Bogu. Kiedy przyszła święta odrzuciła propozycję złożenia pokłonu rzymskim bożkom, została wyrokiem sądu zamknięta w domu publicznym, gdzie miała zostać prostytutką. Nie mogła ona znieść takiego upokorzenia, więc by się oszpecić, wyłupała sobie oczy. Wtedy postanowiono ją ściąć, co miało miejsce w 304 r. (najprawdopodobniej 13 grudnia).

Inne źródła podają, że nawrócenie się przyszłej świętej miało miejsce podczas pielgrzymki do grobu św. Agaty. Rzymska niewiasta udała się w nią, gdyż chciała prosić o zdrowie swojej matki. Jej błagania zostały wysłuchane, po czym ukazała się jej św. Agata i zapowiedziała, że Łucja poniesie męczeńską śmierć w obronie wiary. Następnie, po odrzuceniu zalotów jednego z mieszkańców Rzymu, została ona skazana na śmierć, gdyż odrzuciła propozycję apostazji. Według innych przekazów – woły mające zawieźć ją do domu publicznego stanęły w miejscu i odmówiły posłuszeństwa. Następnie Łucję chciano spalić na stosie, jednak ogień nie wyrządził jej żadnej krzywdy. Ostatecznie przebito jej szyję mieczem, ale ona nie umarła aż do momentu, w którym jeden z chrześcijan nie udzielił jej ostatniego błogosławieństwa.

Relikwie świętej Łucji już od początku była traktowane ze szczególnym nabożeństwem. W VII w. uratowano je przed pogańskimi i muzułmańskimi władcami, a w 1038 r. przewieziono je do Konstantynopola. Następnie trafiły one do Wenecji, gdzie zbudowano kościół Santa Lucia. Po jego zburzeniu w 1861 r. przeniesiono szczątki świętej do pobliskiej świątyni – San Gremia. Sto dwadzieścia lat później zostały one wykradzione i do dzisiaj nie wiadomo, gdzie się znajdują.

Święta Łucja jest patronką ludzi ociemniałych, pisarzy oraz chorych na czerwonkę. Jest także opiekunką Syrakuz i Toledo. Jej wspomnienie przypada na dzień 13 grudnia i ma charakter obowiązkowy w całym Kościele.