Początki chrześcijaństwa w Polsce - opracowanie tematu

Z chrześcijaństwem polska miała do czynienia już na początku wieku IV (handlowcy). Potem w wieku IX w okolice polskich ziem przybyli rozpowszechniać swoją naukę Cyryl i Metody - dwaj misjonarze z Czech. Zasadniczo chrześcijaństwo na dobre zagościło na terenach polski po ślubie Mieszka z księżniczką Czeską - Dobrawą. Książę polski przyjął wtedy chrzest. Było to konieczne ze względów bardziej racjonalnych, czy politycznych, niż z samej chęci nawracania się ze swoich pogańskich zwyczajów (wierzenia politeistyczne oraz w siły natury).

Mieszko potrzebował mocnego sojuszu. Wiedział, że w zasięgu ręki byli Niemcy, którzy z ochotą sięgnęliby po terytoria zamieszkałe dotychczas przez trzydzieści niezorganizowanych plemion Polanów. Mieszko otrzymał chrzest z rąk biskupa Jordana (którego do tej pory historia nie jest w stanie zidentyfikować). Pierwszy etapy chrystianizacji polegały na wyborze mężczyzn, którzy mieli zostać kształceni na pierwszych w historii Polski księży i duchownych.

Niszczono także dotychczasowe miejsca kultu, posągi Świętowida, kamienne ołtarze oraz wszystko, co związane było z pogańskimi uroczystościami, obrzędami i ceremoniami. W takie miejsca przybywał sam książę ze swoją świtą. Zamiast miejsc pogańskich powstawały nowe - chrześcijańskie. Wszędzie, gdzie kończyło się pogaństwo i ludowe wierzenia, stawiano nowe krzyże - symbol wiary chrześcijańskiej. Następnie dokonywano obrzędu chrztu mężczyzn i kobiet.

Dalszym rozwojem chrześcijaństwa na ziemiach polskich zajął się król Bolesław Chrobry. Utworzył on metropolię gnieźnieńską, dzięki czemu kościół stał się czymś bardziej rzeczywistym i silnym. Pomimo to w Polsce nadal szerzyły się tradycyjne wierzenia. Ważną postacią, zasługującą na uwagę, jest postać świętego Wojciecha - misjonarza pragnącego opowiedzieć o nauce Chrystusa i nawracać niewierzących. Został on jednak zabity, a Polska zyskała sobie sławnego męczennika za wiarę. To również umocniło pozycję kraju na arenie międzynarodowej.

Dokładnie w roku 1000 Boleslaw Chrobry otrzymał zgodę od Ottona III na budowę metropolii gnieźnieńskiej. Było to jedno z najważniejszych wydarzeń wczesnochrześcijańskiej Polski. Powstała nie tylko metropolia, ale i kilka diecezji (między innymi w Krakowie i Kołobrzegu). Z dnia na dzień rosła ilość kościołów postawionych na terenie Polski oraz liczba samych wyznawców wiary chrześcijańskiej. Utworzono także zakony i klasztory. Wybierano księży, biskupów, nauczano ich od początku podstaw teologicznych i doktrynalnych.

Na czele kościoła chrześcijańskiego stanął biskup o biblijnym imieniu Aaron. Z dnia na dzień sytuacja chrześcijaństwa ziemiach polskich stawała się coraz bardziej pewna i ustabilizowana. Jeszcze wtedy nie wiedziano, że Polska stanie się jednym z najbardziej chrześcijańskich państw w całej Europie. Niewątpliwie przyjęcie wiary przez Mieszka umocniło pozycję Polski w Europie. Wcześniej, jako lud pogański, polanie traktowani byli jako niewielkie plemię bez wiary i czci dla żadnej świętości, a wierzące w mity, przesądy i zabobony.

Chrześcijaństwo jeszcze przez długi czas tępiło przejawy wszelkiego rodzaju pogaństwa, sztuczek magicznych i obrzędów, które zakorzeniły się głęboko w tradycji Polan. Polska stała się wtedy krajem, który mógł być uznawany przez inne za partnera godnego zaufania o mocnej pozycji międzynarodowej. Trzeba jednak podkreślić, że przyjęcie chrześcijaństwa byłojedynym możliwym wyjściem, jeżeli trzydzieści plemion pod wodzą jednego księcia chciała zachować jakąkolwiek niezależność od spoglądających na nią co chwila sąsiadów (Niemców).