Mariawityzm - Mariawici. Opracowanie tematu

Mariawityzm to ruch wyznaniowy chrześcijan polskich, który narodził się w czasach Królestwa Polskiego - na przełomie XIX i XX wieku. Podstawą jego działań było objawienie nazywane Dziełem Bożego Miłosierdzia, którego doświadczyła siostra Maria Franciszka Kozłowska. Zakonnica podjęła się misji odnowy i uzdrowienia duchowieństwa i zakonu polskiego. I taki też był cel Mariawitów. 

Ruch Mariawitów działał w pierwszej kolejności w ramach Kościoła rzymskokatolickiego, czyli postępował zgodnie ze zwyczajami i praktykami dla niego znamiennymi. Ale w roku 1906 nałożono na nich ekskomunikę, czego dokonał papież Pius X.

Tym co cechuje Mariawitów jest kult Najświętszego Sakramentu, a także otaczanie czcią Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W swym nauczaniu zgromadzenie opiera się na kanonicznych księgach staro- i nowotestamentowych, zwracając szczególną uwagę na te części Pisma, które zapowiadają ustanowienie Najświętszego Sakramentu i realizację tych zapowiedzi przez Chrystusa - opisywane jest to przez wszystkich ewangelistów i apostołów, zwłaszcza przez św. Pawła. 

Kościół mariawicki doczekał rozłamu w roku 1935, w wyniku którego powstały dwie odnogi tego wyznania - Kościół Starokatolicki Mariawitów oraz Kościół Katolicki Mariawitów. Siedzibą tego pierwszego rozłamu stał się Płock, natomiast drugiego - Felicjanów położony nieopodal Płocka. 

Wspólnota Kościoła Starokatolickiego Mariawitów liczy aż 30 tys. wiernych, którzy zgromadzeni są w dwóch diecezjach polskich (25 tys.) i w Paryżu (5 tys.). Temu odłamowi przewodzi biskup M. Ludwik Jabłoński. Kościół ten kształci duchownych w Seminarium Duchownym w Płocku oraz na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w stolicy. 

Wspólnota Kościoła Katolickiego Mariawitów to koło 2 tys. wiernych, którym przewodniczy siostra Daniela M. Beatrycze Szulgowicz.