Jan Paweł II - encyklika „Veritatis splendor” - streszczenie i opracowanie

„Veritatis splendor”, czyli „Blask Prawdy” to jedna z kolejnych encyklik nieżyjącego już papieża Jana Pawła II. Opublikowana została w roku 1993, a sam papież pisał ją ponad sześć lat. W encyklice tej odnajdziemy odpowiedzi na wiele pytań dotyczących dwóch zagdnień: moralności oraz wolności człowieka i jaki w tym udział ma Bóg oraz jak mają się do tego doktryny teologiczne Kościoła katolickiego. Papież wysuwa też pytania dotyczące kondycji współczesnego Kościoła. Nie boi się stwierdzić, że wokół niego narasta coraz więcej wątpliwości.

„Dziś jednak wydaje się konieczna refleksja nad całością nauczania moralnego Kościoła, której konkretnym celem jest przypomnienie niektórych fundamentalnych prawd doktryny katolickiej w kontekście współczesnych prób ich podważenia lub zniekształcenia. Wewnątrz samej społeczności chrześcijańskiej ukształtowała się bowiem nowa sytuacja, w której wobec nauczania moralnego Kościoła rozpowszechniane są coraz liczniejsze wątpliwości i zastrzeżenia natury humanitarnej i psychologicznej, społecznej i kulturowej, religijnej, a także w ścisłym sensie teologicznej”.

Papież w encyklice przywołuje postać Jezusa Chrystusa. Nadaje mu oblicze nauczyciela, którego wszyscy bez wyjątku powinni słuchać i naśladować. Jezus odwołuje się natomiast do dziesięciu przykazań bożych - Dekalogu. Jego przestrzeganie ma dać nam szczęście. W taki sam sposób człowiek współczesny pyta, jak rozpoznać, czym jest dobro, a czym zło. Jak je rozróżnić i czy w dzisiejszych czasach jest to w ogóle możliwe. Papież jeszcze raz podkreśla, że wszystko, co dobre, pochodzi od Boga, jest naznaczone jego obecnością. Kwintesencją zasad moralnych jest przekazane przez Jezusa przykazanie miłości Boga i bliźniego. Aby uzyskać życie wieczne, czego człowiek tak bardzo pragnie, musi on wypełniać boskie przykazania.

Światłością jest prawda objawiona nam przez Boga w Jego nakazach. Wypełnianie przykazań jest także warunkiem uzyskania wolności osobistej i duchowej w każdym wymiarze. Papież przytacza przykład z Nowego Testamentu, kiedy to pewien młodzieniec pyta Jezusa Chrystusa, jak osiągnąć szczęście, skoro już się wypełniło wszystkie przykazania. Najważniejsze jest pozostawienie wszystkiego za sobą i pójście za Jezusem Chrystusem tam, gdzie będzie nas prowadził. Wsłuchiwanie się w Jego słowa, ma dać nam nadzieję i oświecić blaskiem prawdy.

Papież podaje Jezusa za przykład tego, co dobre i właściwe. Jezus ma być jedyną drogą, przez którą możemy dotrzeć do samego Boga. Łaski bycia dobrym człowiekiem i naśladowania nauczyciela daje jedynie Bóg. Dar ten, jeżeli się otrzyma należy pielęgnować i rozwijać w sobie. Papież wyraźnie zaznacza, że nie ma żadnego rozdźwięku pomiędzy życiem a wolnością, a także pomiędzy religią a wolnością. Bóg w swojej dobroci pragnie, aby nie wiąże go w żaden sposób, a wręcz przeciwnie - uwalnia swoim blaskiem. Jedynym i prawdziwym interpretatorem Słowa Bożego może być wyłącznie Kościół, który został ustanowiony przez samego Jezusa Chrystusa. 

Kościół głosi prawdę i tylko prawdę. Nie można więc mieć do niego żadnych zastrzeżeń, czy wątpliwości. Encyklika Jana Pawła II opowiada o prawdach uniwersalnych - o tym, że Bóg jest blaskiem prawdy oświecającym drogę do niego każdemu człowiekowi. Bez tej prawdy człowiek jest zagubiony i błądzi. Pośrednikiem między nami a Bogiem jest Jezus Chrystus i to do Jego nauk (przede wszystkim) i Jego słów należy się bezwzględnie dostosowywać.

Kościół jest „filarem prawdy”, opoką słów Jezusa Chrystusa. Należy szanować jego doktrynę teologiczną.