Święta wojna - Dżihad - co to jest dżihad? Dżihad w islamie - opracowanie

Święta wojna, czyli „Dżihad” jest z pewnością jednym z najbardziej kontrowersyjnych zapisów religijnych, jakie możemy znaleźć w Koranie. 

Ogrom ludzi odmienia to słowo przez wszystkie możliwe przypadki, nie zadając sobie trudu, by wejść głębiej w znaczenie tego słowa. Choć „dżihad” zostało zaszczepione w naszych umysłach jako święta wojna, to dosłownie oznacza tyle co wysiłek, zmaganie. Wyrażenie „święta wojna” tak naprawdę nie istnieje w Koranie. Służy jedynie niejako jako „słowo-wytrych”, które skupia w sobie znaczenie innych obecnych w Księdze terminów o podobnym znaczeniu. I tak na przykład arabski termin, „kital” pojawia się w Koranie trzydzieści trzy razy, a oznacza walkę zbrojną w celu zabicia lub podporządkowania sobie przeciwnika.

Słowo „harb” występuje około sześciu razy jako oznaczenie zbrojnego ataku lub walki z ludźmi określanymi jako niewiernymi. I wreszcie „dżihad”. Termin ten obecny jest na kartach Koranu dwadzieścia osiem razy i oznacza walkę ze złem na wiele sposobów: sercem, językiem, piórem, ręką i mieczem. Dżihad serca to walka z własnymi słabościami i ułomnościami, do której zobowiązani są wszyscy muzułmanie. Jest to religijny nakaz samodoskonalenia się. 

Dżihad języka (oraz pióra, jako wersja pisana) to walka na argumentację; swoisty odpowiednik chrześcijańskiej apologetyki. Jest to walka na słowo poprzez udowadnianie swoich racji, posługując się trafnymi argumentami w mowie (dyskusja) lub w piśmie (publikacja).

Dżihad rąk to propagowanie nauk Allaha poprzez czyny chwalebne. Ostatnim rodzajem dżihadu jest dżihad miecza. Jest to prawdopodobnie najbardziej problematyczny rodzaj dżihadu. Sięga on bowiem po walkę zbrojną w szerokim pojęciu tego znaczenia. Gdy chodzi o wrogów Islamu, dżihad współwystępuje z hasłem kital. Wrogami Islamu są natomiast ludzie uważani za niewiernych (ci, którzy odrzucają Islam lub go nie wyznają), politeiści (ludzie wyznający wiarę w wielu Bogów) i bałwochwalcy (czczący bożki, posągi bez znaczenia świętości) oraz hipokryci, czy ci, którzy wyrzekają się własnej wiary dla innych korzyści. Co ciekawe - sam Koran (w większości wypadków) nie skazuje ich na śmierć, ale szariat - tak. 

Przepisy definiujące dżihad są bardzo zbliżone do zasad „wojny sprawiedliwej” sformułowanych przez św. Augustyna i obowiązujących w zachodnim świecie chrześcijańskim. Dżihad prowadzić można jedynie za zgodą władz państwowych, należy unikać wyrządzania szkód cywilom, zakładnikom, więźniom i dobrobytowi, a ostatecznym celem ma być wprowadzenie zasad sprawiedliwości i pokoju. Musimy pamiętać przy tym, że muzułmańska sprawiedliwość, czy pokój równoznaczne są z ekspansją islamu, a mahometańska doktryna dżihadu bez ogródek zmierza do ustanowienia na ziemi królestwa Bożego za pomocą siły.

Dżihad walczy w swoim pierwotnym znaczeniem z niewiernymi szkodzącymi islamowi. Dla wyznawców wiary mahometańskiej szczególnie ważna zagorzała i zajadła obrona własnej wiary. Rozszerzanie się religii islamu na ziemi sprzyja dżihadowi pod każdą postacią - niezależnie od tego, gdzie się znajdujemy. „Dżihad” w naszych umysłach jest po prostu walką o wiarę - walką zbrojną, w której giną niewinni ludzie. W świadomości ludzi pozostają ataki terrorystyczne z 11 września na wieże World Trade Center jako „ofiary” filozoficznych założeń dżihadu.

Dżihad jest wciąż jedną z najważniejszych zasad współczesnego Koranu. Chociaż trudno nam zrozumieć tego rodzaju zapis, jest on nieodłączną częścią kultury całego świata arabskiego.