Manna z nieba - Zesłanie manny i przepiórek - streszczenie, interpretacja historii biblijnej

Po opuszczeniu Egiptu Izraelici stanęli przed nowym wyzwaniem – musieli przejść pustynię i dotrzeć do Ziemi Obiecanej. Jako że było ich naprawdę wielu, szybko skończył im się prowiant, a głodni i spragnieni ludzie stawali się coraz bardziej zgryźliwi.

Najpierw wyczerpały się zapasy wody, ale wtedy Bóg sprawił, że jedna z sadzawek, którą Hebrajczycy napotkali na swojej drodze, obficie obdarzyła ich czystą i zdatną do picia wodą. Następnie poprowadził ich do wspaniałego miejsca, idealnie nadającego się na obóz. Tam, wśród palm, Izraelici rozbili namioty, a krystaliczna woda, będąca tak pożądanym dobrem, wypływała ze skał.

Nic, co dobre, nie może jednak trwać wiecznie. Nadszedł w końcu dzień, w którym Naród Wybrany musiał opuścić wygodne obozowisko i wyruszyć w dalszą drogę. Palące słońce, wszechobecny piasek i brak zacienionych miejsc sprawiły, że ludzie niezwykle szybko się męczyli. Mieli spore zapasy wody, jakie udało im się zgromadzić w oazie wskazanej przez Boga, jednak zaczął im doskwierać coraz bardziej widoczny brak żywności. Wtedy wszyscy szemrali przeciw Mojżeszowi, lecz on miał świadomość, że Bóg nie zawiedzie swojego ludu. Stwórca postanowił pomóc Izraelitom i sprawił, że poranna rosa przemieniała się w mannę, a wieczorami obok ich obozowisk pojawiały się stada przepiórek. Dosyć płochliwe ptactwo nie uciekało przed ludźmi, ale wręcz wydawało się czekać, aż zostanie wyłapane.

Bóg wyznaczył także określone zasady gromadzenia żywności. Ludzie nie mogli zbierać jej na zapas. Codziennie, z wyjątkiem szabatu, ich obowiązkiem było wyjście i pozyskiwanie jedzenia. W przeciwnym wypadku pokarm zaczynał się psuć i na drugi dzień nie nadawał się już do spożycia. Jahwe, chociaż ludzie często okazywali swoje niezadowolenie, żywił swój lud przez 40 lat – aż do czasu, gdy Izraelici stanęli przed Ziemią Obiecaną.

Widzimy więc, że Bóg otoczył Naród Wybrany opieką nawet na tak niegościnnym terenie, jakim jest pustynia. Jego działanie było nie tylko wspaniałym dowodem troski, ale także wielkiej mocy, która potrafiła sprawić, iż połacie ziemi pokrytej piaskiem i spalonej słońcem mogły dostarczać ludziom pokarmu i wody.