Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna - ISO - definicja, historia, kraje członkowskie

ISO to oficjalna nazwa Międzynarodowej Organizacji Informacyjnej (zwanej też Normalizacyjną). Literowy skrót został przyjęty przez wszystkie państwa jako oficjalny ze względu na łatwość jego wymówienia.

ISO została powołana w roku 1946. Należy jednak pamiętać, iż organizacja ta powstała z połączenia dwóch różnych instytucji. Na oficjalnej konferencji zostały złączone mianowicie – Międzynarodowa Federacja Narodowych Stowarzyszeń Normalizacyjnych (ISA) oraz Komitet Koordynacyjny Narodów Zjednoczonych do spraw Standardów (UNSCC). ISA stanowiła związek światowych organizacji standaryzacyjnych, natomiast UNSCC zajmowała się reprezentacją byłych państw kolonialnych oraz państw europejskich. Właśnie te dwie organizacje zostały połączone w jedną instytucję, zwaną od tamtej pory ISO.

Międzynarodowa Organizacja Informacyjna to organ pozarządowy. W praktyce oznacza to, iż członkowie nie są delegowani przez rząd. Ma to ogromny walor funkcjonalny, ponieważ instytucja działa jako niezależna i może samodzielnie decydować o sprawach normalizacyjnych. Głównym celem działalności ISO jest praca nad nowymi normami oraz koordynacja wprowadzonych już inicjatyw. Należy jednak pamiętać, iż organizacja ta, funkcjonująca jako pozarządowa, nie może niczego narzucić. Przyjęcie norm ISO jest dobrowolne, nie zaś konieczne.

Organizacja ISO interesuje się niemal wszystkimi dziedzinami życia społecznego, dlatego też jej celem jest próba poczynienia normalizacji w niemal każdym aspekcie życia. Oto przykładowe normy zatwierdzone przez ISO: norma bezpieczeństwa i higieny pracy, norma zarządzania środowiskowego, norma definiująca rozmiary obuwia, norma zapisu daty i czasu, norma kodowania języków, norma rozmiarów arkusza papieru czy też norma zapisu plików na nośnikach CD.

Jak każda organizacja, nawet ta pozarządowa, ISO posiada swoją wewnętrzną strukturę. Najważniejszym organem w ramach instytucji jest Sekretariat Generalny. Do jego zadań należą, między innymi, prace koordynujące całą działalność organizacji. Członkowie Sekretariatu zbierają się trzy razy do roku i obradują. Oprócz tego ISO składa się kilkuset tzw. Komitetów Technicznych. Podają one nowe propozycje norm i badają ich zastosowanie, natomiast Komitet Główny podejmuje względem nich decyzje na drodze głosowania.

Do ISO może przystąpić niemal każde państwo, posiadające własną organizację normalizacyjną. Członkowie ISO dzielą się na trzy grupy. Pierwsza to tzw .członkowie rzeczywiści (całe USA i niemal każde państwo Europy), członkowie korespondenci (kraje Afryki) oraz członkowie wspierający (Ameryka Południowa).