Doktryna Powella - definicja, opracowanie

Doktryną Powella nazywany jest zarys amerykańskiej polityki zagranicznej, której twórcą oraz propagatorem był Colin Powell. Sprawował on urząd sekretarza stanu w latach 2001 - 2005. Ponadto, pełnił również funkcję doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego. Przedstawił on w swojej doktrynie postulat przeprowadzania bardziej zdecydowanych działań zbrojnych. Jako, iż oprócz zaszczytnych urzędów państwowych, posiadał stopień generała armii amerykańskiej, zdanie Powella było bardzo szanowane. Co więcej, dowodził on żołnierzami w trakcie pierwszej wojny w Iraku na początku lat dziewięćdziesiątych poprzedniego wieku. 

Zgodnie z doktryną Powella, wszelkie działania podejmowane przez wojsko powinny być absolutną ostatecznością oraz rozwiązaniem stosowanym wyłącznie w przypadku, gdy zawodzi dyplomacja oraz wszelkie próby nawiązania porozumienia. Dodatkowo działania wojskowe mogą zostać przeprowadzone w momencie wystąpienia realnego zagrożenia dla bezpieczeństwa narodowego Stanów Zjednoczonych. Partycypacja USA w konflikcie zbrojnym może zostać zaakceptowana tylko w przypadku wystąpienia olbrzymiej przewagi strony w porównaniu do sił posiadanych przez wroga. Wówczas szansa wygranej jest w najwyższym stopniu maksymalizowana, a ewentualne straty ograniczone do minimum. Według generała, atak powietrzny jest najbardziej korzystny, gdyż wtedy jest małe prawdopodobieństwo poniesienia strat w ludziach. Przyczyniło się to w znacznym stopniu do rozwoju amerykańskiej myśli technicznej w tym zakresie. Zastosowano tę strategię w trakcie działań zbrojnym związanych z operacją Pustynna Burza.

Powell w swej doktrynie zawarł także szereg pytań, na które powinni odpowiedzieć politycy przed zadecydowaniem o wypowiedzeniu wojny. Większość z nich dotyczyła zasadności podjęcia działań militarnych, przebytej ścieżki dyplomatycznej oraz dokładnej analizy kosztów, zysków oraz potencjalnych strat w mieniu oraz zasobach ludzkich.