Czerwone Brygady - organizacje terrorystyczne - charakterystyka

Włochy lat 60. stały się teatrem wystąpień młodzieżowych zainspirowanych m.in. chińską rewolucją kulturalną w duchu marksistowskim. Kontestacja młodych przeciw opresyjnemu systemowi władzy wkrótce przybrała zorganizowane formy. Zafascynowani poglądami Karola Marksa, Mao Zedonga i Che Guevary studenci uniwersytetu w Trento stworzyli, pod przewodnictwem Renata Curcia, organizację mającą na celu propagowanie myśli marksistowskiej. Czerwone Brygady (Brigate Rosse) powstały w 1970 roku, a na ich czele stanął Curcio ze swoją małżonką Marą Cagnol. 

Miały być one wyrazicielem dążeń mas pracujących i finalnie wprowadzić ustrój marsistowski. Geneza tej organizacji wiąże się również z konfliktami pomiędzy ugrupowaniami prawicowymi i lewicowymi. W latach 60. zaktywizowali się zwolennicy Mussoliniego, którzy chcieli zapobiec zwycięstwu w wyborach parlamentarnych Komunistycznej Partii Włoch. W tym celu organizowali ataki bombowe. Strona lewicowa odpowiedziała tym samym. Krytycznym momentem okazał się atak na bank w Mediolanie w grudniu 1969 roku, w którym śmierć poniosło 16 osób, a kilkadziesiąt zostało rannych. Policja obwiniła za wszystko organizacje lewicowe (mimo jawnego udziału strony prawicowej) i aresztowała jednego z aktywistów, Pina Pinelliego. Sytuację zaostrzył fakt, iż w kilka dni po zatrzymaniu popełnił on samobójstwo wyskakując z okna. Strona lewicowa nie uwierzyła w oficjalną wersję zdarzenia i uznała to za zabójstwo. W wyniku wspomnianych konfliktów obie strony zaczęły tworzyć organizacje terrorystyczne. W środowisku lewicowym działały przede wszystkim Czerwone Brygady, oprócz nich warto wspomnieć również o Pierwszej Linii oraz Zbrojnych Komórkach Proletariackich. Lata 70. i 80. upływały pod znakiem kolejnych akcji terrorystycznych. 

Czerwone Brygady dążyły do wywołania rewolucji proletariackiej zdolnej obalić system rządów we Włoszech. W pierwszych latach działalności stosowano przede wszystkim ataki bombowe, napady na banki, a także porwania przedstawicieli władz, m.in. sędziów, adwokatów, policjantów, a także działaczy prawicowych i dziennikarzy (wielu z nich zabito bądź postrzelono). Najsłynniejszymi akcjami Czerwonych Brygad były porwanie amerykańskiego oficera gen. J. Doziera oraz porwanie i zabicie (po 55 dniach przetrzymywania) byłego premiera Włoch, Aldo Moro. To ostatnie wydarzenie wywołało protest opinii publicznej i przyczyniło się do wprowadzenia w kraju stanu wyjątkowego. Policja przystąpiła do bezwzględnej rozprawy z grupami terrorystycznymi. 

Ostateczne rozbicie Czerwonych Brygad nastąpiło dopiero w 1982 roku, przy czym znaczna część członków uciekła za granice, a ci skazani w wielu przypadkach wyszli po kilku latach na wolność.