Otto von Bismarck – biografia, życiorys

Otto von Bismarck urodził się 1 kwietnia 1815 roku w Schönhausen. Jego ojcem był Ferdynand Bismarck. Rodzina polityka wywodziła sie z pruskiej szlachty. Jego matką była Wilhelmina, z pochodzenia mieszczanka. Otto nie był jedynym dzieckiem pary. Miał młodszą siostrę Malwinę oraz brata Bernarda.

Był osobą dobrze wykształconą. Kiedy ukończył gimnazjum, po zdaniu egzaminów maturalnych, rozpoczął studia na uniwersytecie w Getyndze. Kierunkiem, który wybrał, było prawo. Studiów na owej uczelni nie ukończył. Dyplom zdobył na berlińskim uniwersytecie. Jak kolwiek wiele można o Bismarcku powiedzieć, to na pewno nie, iż był on uczniem pilnym i sumiennym. Zaniedbywał naukę na rzecz prowadzenia życia towarzyskiego.

Po ukończeniu szkoły rozpoczął karierę  zawodową. Pierwszą posadą jaką piastował była praca w  sądzie w Berlinie. Stamtąd Bismarck udał się do Akwizgranu, skąd powriócił do rodzinnego domu w roku 1838. Jego osoba wzbudzała wiele kontrowersji. Był mężczyzną lubującym się w rozkoszach, jakie oferowało mu życie. Przepadał za spotkaniami towarzyskimi, zwłaszcza tymi, które odbywały się w gronie kobiet.

Pierwsze, oficjalne wystąpienie Otto przypadło na dzień 17 maja 1847 roku. Nie wzbudziło ono podziwu wśród słuchaczy zgromadzonych w Sejmie Zjednoczonym. Już wtedy polityk dał się poznać jako buntownik. Mimo negatywnego, pierwszego wrażenia, jakie zrobił na swoich słuchaczach, dwa lata później został wybrany do Sejmu Pruskiego. Poglądy, jakie głosił Bismarck były dosyć zaskakujace. Uważał on bowiem, że najlepszym ustrojem państwa jest monarchia. Jeśli chodzi o Austrię, widział ją raczej w roli kraju wyłączonego ze Związku Niemieckiego. Po zakończeniu okresu frankfurckiego działalności Bismarcka, został on mianowany posłem w Petersburgu. Car Aleksander przyjął go z otwartymi ramionami, a Aleksander Gorczakow udzielił mu poparcia.

W roku 1862 Otto objął poselstwo we Francji. Zmiana ta była wynikiem objęcia władzy w Rosji przez kolejnego cara – Wilhelma I. Pobyt w Paryżu wiele dał Bismarckowi. Był to okres rządów Napoleona III, ktróego sposób władania krajem bardzo zainteresował polityka. W przciwienstwie do dużej grupy zwolenników z większej części Europy, Bismarckowi nie podobał się sposób, w jaki francuski przywódca sprawował swe rządy. Według niego były one mało pragmatyczne. Rok później, dnia 23 września, przyjął stanowisko premiera Prus. W lutym 1863 razem z władzami Rosji brał udział w rozmowach, których tematem było stłumienie nadciągającego powstania listopadowego w Polsce. Ustalenia przeszły do historii, jako układ Alvenslebena. Na mocy owego porozumienia Rosja i Prusy miały wspólnie zareagować na zryw narodowowyzwoleńczy, jaki się zapowiadał.

Jeżeli idzie o politykę Bismarcka wobec Prus, można określić ją jednym, krótkim sformułowaniem, iż miały one stać się potęgą. W tym celu należało, możliwie jak najszybciej, wyeliminować Austrię. Kanclerz bacznie obserwował sytuację w Europie. Każdy konflikt był dla niego okazją do udzielenia pomocy tej stronie, która później mogła odwdzięczyć się tym samym. Szukał sprzymierzeńców, którzy w odpowiednim czasie okażą mu wdzięczność za udzielone wsparcie. Jego starania nie przyniosły takich efektów, jakich oczekiwał. Zyskał jedynie jawne poparcie Włoch. Inne państwa udało mu się nakłonić, aby w przypadku konfliktu Prusy-Austria pozostały neutralne i bierne. W roku 1866 mógł przekonać się o szczerości przywódców innych państw. Wojna z Austrią stała się faktem. Bismarckowi udało się poprowadzić naród do zwycięstwa. Konflikt musiał zostać jednak szybko zażegnany, gdyż istniało prawdopodobieństwo, że zarówno Francja, jak i Anglia będą chciały ingerować w sprawy między Prusami, a ich przeciwnikiem. W konsekwencji Austriacy zostali wyłączeniu ze Związku Niemieckiego, a Otto von Bismarck mógł myśleć o zjednoczeniu swego kraju. Spokój nie trwał długo. Już cztery lata później, w roku 1870, Prusy weszły na ścieżkę wojenną z innym krajem europejskim – z Francją. Również i tego przeciwnika udało się pokonać. W konsekwencji Francja utraciła Alzację oraz część Lotaryngii. W 1873 roku przywódcy Prus, Francji i Rosji zawarli porozumienie, które nazwano „Sojuszem Trzech Cesarzy”. Bismarck nie wiązał z nim wielkich nadziei, ponieważ zdawał sobie sprawę, iż w razie kolejnego starcia Francja przyłączy się do Rosji.

Dnia 20 marca 1890 Bismarck został pozbawiony funkcji kanclerza przez Wilhelma II. Zmarł 30 lipca 1898 roku.