Igor Strawiński - biografia, życiorys

Igor Strawiński to wybitny kompozytor, pianista i dyrygent pochodzenia rosyjskiego. Urodził się w miejscowości Oranienbaum koło Petersburga w 1882 roku. Jego ojciec był znanym śpiewakiem operowym. W ślady ojca poszedł także jego brat Gurij. Igor już jako dziewięciolatek uczył się gry na fortepianie, jednak dopiero po latach odkrył swoje powołanie do muzyki.

W latach 1901-1905 studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie w Petersburgu.  Nigdy nie studiował na uczelniach muzycznych. W 1905 roku ożenił się ze swoją daleką kuzynką – Katariną Nosenko, która urodziła mu czworo dzieci. Jego wielki talent zauważył Mikołaj Rimski-Korsakow, który później udzielał młodemu Igorowi przez 6 lat prywatnych lekcji. Z początku Strawiński wzorował się nieco na swoim nauczycielu, dlatego jego pierwsze kompozycje zawierają wiele elementów tradycyjnych. Dopiero w nieco późniejszych dziełach widać wpływ modernizmu i awangardy francuskiej, a szczególnie Debussy'ego. Charakterystyczne dla Strawińskiego są żywiołowość i dynamika. W późnym okresie twórczości zastępuje je raczej surowość i prostota.

Dzięki pomocy Rimskiego-Korsakowa, Strawiński mógł przedstawiać swoje kompozycje w salach koncertowych Sankt Petersburga. W tym czasie największym uznaniem cieszyła się jego symfonia Es-dur. Po śmierci swojego nauczyciela Igor zainteresował się muzyką awangardową, co z pewnością związane było z jego bliską znajomością z Siergiejem Diagilewem, który był znany z odkrywania wielkich talentów. Strawińskim zachwycił się usłyszawszy jego „Fajerwerki”. Ten utwór skłonił go do zaangażowania młodzieńca w swoim zespole „Les ballets russes”, który reprezentował nowoczesną sztukę baletową. Dla Strawińskiego był to niezwykły zaszczyt. Obaj mężczyźni współpracowali ze sobą przez wiele lat. W tym czasie Strawiński skomponował takie dzieła jak” „Ognisty ptak” – który przyniósł mu wielka sławę w 1910 roku – rok później „Pietruszka” czy „Święto Wiosny” z 1913 roku, które wywołało ogromne kontrowersje. Oburzona publiczność wywołała wówczas zamieszki i potrzebna była interwencja policji. Następnymi znanymi baletami są: „Słowik”, „Wesele”, „Historia żołnierza”.

Po „Królu Edypie” czy „Grze w karty” rozstał się na dziesięć lat z teatrem. W okresie międzywojennym rozpoczął działalność pianistyczną, wykonując napisane przez siebie utwory, jak „Koncert fortepianowy", „Capriccio" i „Koncert na dwa fortepiany", który wykonywał wraz z synem. W tym czasie rozpoczął również działalność dyrygencką. Pod koniec lat trzydziestych zmarła jego żona i córka. W 1939 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie spędził resztę życia. Często jednak podróżował po całym świecie. Ożenił się ponownie i zamieszkał w Hollywood. W tym czasie skomponował kolejne dzieła: „Symfonię w trzech częściach”, „Orfeusza”, „The Racke’s Progress”. Od mniej więcej 1952 roku sięgnął do techniki dodekafonicznej, w której powstały „Cantitum sacrum” i „Agon”. Technika ta charakteryzuje się komponowaniem utworów z materiałem dźwiękowym dwunastu półtonów oktawy ułożonej w serię. Strawiński uległ także wpływowi Arnolda Schoenberga.

Kompozytor pracował twórczo przez bardzo długie lata i nawet w wieku lat 80 dyrygował orkiestrą w Europie czy Ameryce. Pod koniec życia przeniósł się do Nowego Jorku. Zmarł 6 kwietnia 1971 roku na zapalenie płuc.