Horacy „Do mecenasa” - analiza i interpretacja utworu

Horacy uważany jest za jednego z najwspanialszych rzymskich poetów okresu starożytności. Utwór zatytułowany „Do mecenasa” stanowi swoisty manifest poetycki twórcy.

Wiersz ma budowę stroficzną. Składa się z sześciu strof. Każda z nich posiada cztery wersy.  Utwór jest regularny, ponieważ w każdym wersie zauważamy taką samą ilość sylab, a mianowicie jedenaście. Podmiot liryczny, który możemy utożsamiać z samym Horacym zwraca się do swojego mecenasa i wyraża swój pogląd na życie poety. W utworze odnajdujemy liczne środki artystyczne, między innymi: epitety („niezwykłe”, „kruche”), apostrofę („Mecenasie mój drogi”), metafory ( „skóra golenie mi ściska”) czy też wyliczenia.

W pieśni tej podmiot liryczny opisuje poniekąd sytuację poety. Mówi jednak w sposób bezpośredni o sobie. Horacy porównuje się do łabędzia, który wtedy symbolizował poetyckie natchnienie, ale był też swoistym atrybutem artysty. Osoba mówiąca w wierszu wyobraża sobie sytuację, kiedy sama zamienia się w ptaka i wznosi się nad światem, w niebo. Jest to metaforyczne ukazanie sytuacji oddziaływania poetyckiej twórczości na ludzi i wiele pokoleń.

Horacy mówi o czasie, kiedy opuści już ziemię i swoje miasto. Ma tu na myśli oczywiście śmierć. Mężczyzna nie uważa jednak tego momentu za koniec istnienia, za zakończenie wszystkiego, co udało się osiągnąć do tej pory.

Dzięki swojej twórczości poeta będzie znany nawet po śmierci, jego wiersze dotrą do różnych zakątków świata, a jego księgi czytać będą całe pokolenia. „Mnie pozna Dak i mieszkaniec Kolchidy”- mówi podmiot liryczny, a następnie wymienia inne krainy, w których będzie cieszył się sławą.

Horacy będzie wiecznie żywy, stale obecny w sercach i duszach ludzi kochających poezję. W ostatniej strofie osoba mówiąca w wierszu daje mecenasowi wskazówki, co do tego jak powinien wyglądać pogrzeb. Horacy uważa, iż nie ma sensu płakać i rozpaczać, nie trzeba żałować i żegnać się z umarłymi na zawsze. Przecież zostaną po nim piękne słowa, cudowne pieśni, które po wszystkie czasy będą miały dla ludu uzdrawiającą moc.

Utwór Horacego „Do mecenasa” stanowi osobisty wyraz uczuć i refleksji poety. Artysta naprawdę wierzył w swoją twórczość, miał nadzieję, iż dusza poety jest nieśmiertelna, a jego wiersze naprawdę przetrwają wszystkie czasy. Dziś możemy stwierdzić, iż Horacy miał rację.