Charakterystyka porównawcza Makbeta i Lady Makbet - William Szekspir „Makbet”

Makbet oraz jego żona – Lady Makbet są bardzo specyficzną parą. Będąc bohaterami dramatu Szekspira pokazują na swym przykładzie, do czego doprowadzić może pragnienie władzy oraz chora ambicja. I jeśli czytelnik miałby pokusić się o ocenę moralną Lady, sprawa byłaby mniej skomplikowana niż w przypadku jej męża.

Makbet na samym początku był sprawiedliwym i mężnym człowiekiem. Dowodził wojskami, nie cofał się przed żadnym niebezpieczeństwem, kochał i był kochany przez przyjaciół, np. Banka i cieszył się szacunkiem podległych mu ludzi. Jednak wszystko zmieniło się, kiedy spotkał wiedźmy przepowiadające mu, ze zostanie królem. Ta informacja sprawiła, że zaczął myśleć o sposobach dojścia do władzy. Rozważał różne drogi, aby ten cel osiągnąć, a nie zawsze były to sposoby zgodne z wcześniej wyznawanymi zasadami etycznymi bohatera.

Możemy rozmyślać, czy wiedźmy, które przepowiedziały Makbetowi królowanie były tak naprawdę złymi pierwiastkami w duszy mężczyzny, które Szekspir ubrał w postać odrażających widm, czy może były one symbolem losu, na który człowiek nie ma wpływu, czy wreszcie możemy potraktować je jako element fantastyczny, a Makbeta słyszącego ich głosy – po prostu jako żądnego władzy mężczyznę.

Fakt pozostaje faktem, iż posuwa się on do wielu zbrodni, jednak nie są to morderstwa popełnione z wyrachowaniem, zimną krwią i sadystyczną przyjemnością. Makbet jest namawiany przez żonę do popełniania morderstw, a uginając się pod jej wpływem, nie ma możliwości sprzeciwienia się, gdyż posiadając uległy charakter jest w stanie zrobić wszystko, co rozkaże mu Lady Makbet.

Popełnione przez niego morderstwa zasługują jednak na całkowite potępienie, gdyż poważył się on zabić nie tylko króla Dunkana, ale także własnych przyjaciół oraz ich rodziny. Kiedy już staje się królem, jego rządy opierają się na tyranii i ucisku. Nikt w państwie nie jest zadowolony, panuje popłoch i strach, gdyż nowy król postanawia trzymać swoje państwo silną i nieustępliwą ręką. Ginie jednak z walce z Makdufem, który pojedynkuje się w słusznej sprawie – chce bowiem zabić Makbeta, aby umożliwić wstąpienie na tron następcy prawowitego władcy zamordowanego przez głównego bohatera.

Kobieta natomiast różni się od swojego męża. Posiada trzeźwy ogląd sytuacji, potrafi dokładnie i precyzyjnie planować zbrodnie, cały czas układa nowe plany i teorie spisku. Jest jeszcze bardziej niż Makbet owładnięta chęcią bycia królową, dlatego popycha męża do popełniania niecnych czynów, zdając sobie sprawę, że bez tych zabiegów sam nie odważyłby się na to. Bez jej pomocy Makbet z pewnością nie poradziłby sobie zarówno z ciężarem winy, jaki ze sprawami „organizacyjnymi”, jak na przykład zacieranie śladów po dokonanych zbrodniach.

Lady Makbet niegodziwie szantażuje męża, odwołując się do jego poczucia męskości, nęci wizjami przyszłego królowania, roztacza marzenia o wielkim bogactwie. Tak naprawdę nie myśli o dobru męża, tylko o swoim własnym, jednak ze względu na fakt, iż wydaje się być kobietą całkowicie pozbawioną moralności, nie stanowi to dla niej żadnego problemu.

Jednak i w niej odzywają się wyrzuty sumienia, przez które kobieta popada w obłęd. Cały czas wydaje jej się, że ma krew na rękach, którą bezskutecznie próbuje zmyć. Zbrodnie i grzechy przez nią popełnione powracają jak bumerang i królowa w szaleństwie popełnia samobójstwo.

Jeśli Makbeta można by nazwać bohaterem tragicznym, tak Lady Makbet nie zasługuje na cień naszego współczucia. Z pełną świadomością i wyrachowaniem podjudzała męża do zbrodni i nie cofnęła się przed niczym, aby zrealizować swoje plany. Jej postać (a także postać Makbeta) pokazuje, jak destrukcyjna w skutkach może być nieopanowana żądza władzy.