Czy we współczesnym świecie dostrzegasz realizację postaw ascetycznych? - esej

Asceza oznacza dobrowolne, niekiedy bardzo radykalne wyrzekanie się przyjemności oraz postawę wstrzemięźliwości cielesnej, która ma na celu oczyszczenie ciała i ducha, by zasłużyć na szczęście życia wiecznego. W kulturze europejskiej to epoka średniowiecza, która ukierunkowana była na odrzucenie dóbr doczesnych i skupieniu na wieczności, zapoczątkowała wybór postaw ascetycznych. Przykładami poświęcenia życia umartwia się byli święci: Aleksy, Antoni Wielki, Grzegorz z Nazjanzu, Szymon Słupnik czy German z Paryża.

W dzisiejszych czasach, tak diametralnie różnych od tendencji średniowiecznych bardzo trudno odnaleźć postawy ascetyczne.

Asceza świata Zachodu jest wzorowana na tej z wieków średnich i jej przejawy znaleźć można w niektórych klasztorach zamkniętych. W Polsce takim klasztorem jest ten znajdujący się w Sandomierzu, gdzie mieszkają siostry klaryski. Tylko niektóre z nich mogą czasami kontaktować się ze światem zewnętrznym. Życie za murami upływa na modlitwach, medytacjach w czystości, skromności oraz posłuszeństwie wobec reguł tam panujących. Ponieważ są zakonem żebraczym i ślubowały życie w ubóstwie, ich jedzenie jest proste, naturalne i podawane w niewielkich ilościach. Kobiety te oddały swe życie Bogu i wzorem dawnych ascetów chcą rozwijać się duchowo, sferę cielesną ograniczając do minimum.

Również Daleki Wschód, gdzie współczesność miesza się bardzo często z pielęgnowaniem najdawniejszych zwyczajów i tradycji, są miejsca, gdzie zdarzają się jeszcze przejawy takiego sposobu funkcjonowania. Przykładem może być życie mistrzów zen żyjących w Japonii, Chinach, Indiach czy Korei. Przywódcy duchowi spędzają część swego życia na medytacjach, które są praktykami samodoskonalenia i osiągania duchowej równowagi. Wypływają one z buddyzmu i jego założeń. Mistrzowie spędzają czas również w swych samotniach, pustelniach w górach z dala od klasztoru, który jest na co dzień ich miejscem życia.