Konflikt tragiczny w „Antygonie” - opracowanie

Konflikt tragiczny w „Antygonie” ma inny charakter niż w drugim dziele Sofoklesa - „Królu Edypie”. W dramacie stronami, które zacięcie bronią swych racji, będąc przekonanymi o słuszności tego w co wierzą, są tytułowa bohaterka i król Teb, a jej wuj Kreon. Każda z tych osób broni jakichś poglądów i nie chce przyjąć motywacji strony drugiej.
 
Antygona jest niezwykłą kobietą, którą autor obdarzył niemal męskimi cechami i sposobem działania. Choć zna ustanowione prawo i stanowisko Kreona w sprawie zdrajców oraz mimo że doskonale zdaje sobie sprawę, jaka kara ją czeka, działa z determinacją. Dokonuje symbolicznego niemal pogrzebu brata, którego zwłoki, ale i dusza, skazane zostały na zatracenie. Antygona kieruje się prawami boskimi, według których ciało nieoddane ziemi po śmierci, uniemożliwia dotarcie duszy do zaświatów i powoduje jej wieczną tułaczkę wśród żywych. Kobieta nie chce pozwolić, by taki los spotkał jej ukochanego brata.

Jednak i Kreon uważa, że jego postawa jest słuszna. Król chce być sprawiedliwym wobec każdego przypadku i bronić stabilności państwa dzięki prawidłowemu egzekwowaniu praw, jakie w nim obowiązują. Według niego każdy jest równy wobec zasad rządzących Tebami i choć Polinik był jego siostrzeńcem, to musi odpowiedzieć za swe czyny tak, jak odpowiadają inni obywatele. Władca, jako głowa państwa jest zobowiązany stać na straży jego bezpieczeństwa, a każda pobłażliwość wobec przestępstw mogłaby być przyczynkiem do szerzenia się bezprawia, a tym samym zagrożeniem dla bezpieczeństwa wszystkich.
 
W utworze konflikt tych dwóch stanowisk nie mógł być korzystny dla żadnej ze stron, ponieważ dwójka bohaterów stanęła w obronie jakiejś wyższej racji. Antygona, co prawda, zdołała zapewnić bratu godny spoczynek i uratować jego duszę, ale postępując wbrew prawu ludzkiemu, została skazana na śmierć, którą uprzedziła samobójstwem. Tragedia polega tu na tym, że miała zostać ułaskawiona i mogła żyć w szczęściu ze swym Hajmonem, ale zabiła się, nim wiadomość do niej dotarła.

Kreon z kolei, sprawiedliwie egzekwując prawa państwa, ukarał zbrodniarkę Antygonę, ale jej śmierć pociągnęła za sobą samobójstwo jego syna i żony. Gdy król widząc znaki od bogów sugerujące, że postąpił źle, chciał ułaskawić swą siostrzenicę, fatum nie dopuściło do realizacji tego zamiaru. Jego porażką w tym konflikcie była utrata rodziny, spokoju i szczęścia.