Maria Kuncewiczowa „Cudzoziemka” - opracowanie książki

Maria Kuncewiczowa jest pisarką tworzącą w Dwudziestoleciu Międzywojennym. Jej książki są nacechowane realizmem i dotykają problematyki popularnej w ówczesnym czasie. Pozycję tą zaliczamy do tzw. prozy psychologicznej, albowiem na jej łamach ma miejsce głęboka analiza przeżyć i odczuć tytułowej bohaterki.

Główna bohaterka powieści - Róża Żabczyńska to tytułowa cudzoziemka. Aby zrozumieć genezę tytułu, należy wniknąć w treść powieści - Róża nigdzie nie czuła się jak w domu. Dla Rosjan była zbyt polska, dla Polaków - zbyt rosyjska. Ponadto ukojenia Róża nie odnalazła w także rodzinie; wyszła za mąż z przymusu, nie z miłości, została matką, chociaż tego nie pragnęła. Taki stan jest przyczyną ogromnej samotności głównej bohaterki, która czuje się wykluczona ze społeczeństwa i skrzywdzona przez bliskich. 

W książce wydarzenia nie są przedstawione w sposób chronologiczny. Cała akcja tak naprawdę obejmuje jeden dzień - ostatni dzień z życia Róży - podczas którego, dzięki wielu wspomnieniom, poznajemy całe życie głównej bohaterki. Róża jest utalentowaną śpiewaczką, która w dzieciństwie była zmuszona wyjechać z ukochanej Rosji do Polski. Zakochana w młodzieńczym wieku, nie może wyjść za obiekt swoich westchnień. Jej mężem zostaje Adam - człowiek dobry, którym Róża pogardzała i którego nieustannie wyśmiewała. Róża jest matką dwóch synów i córki, jednak nie potrafi żyć w zgodzie z dziećmi i jest przyczyną wielu konfliktów i rozłamów w rodzinie.

Maria Kuncewiczowa w powieści porusza ponadto problem życiowego i zawodowego niespełnienia. Niespełnione dziecięce marzenie Róży o zostaniu śpiewaczką powraca całe życie i wpływa na sposób kształtowania osobistości córki tytułowej bohaterki. Ponadto Kuncewiczowa na łamach „Cudzoziemki” porusza - popularny w dwudziestoleciu - problem relacji rodzinnych. Związek Róży i Adama od początku skazany jest na porażkę, jednak trwa wiele lat. 

Swoją zaborczością i egoistyczną postawą Róża skutecznie uprzykrzała życie swojej rodzinie. Jednak na ostatnich kartach powieści winy zostają wybaczone i tryumfuje dobro, albowiem bohaterka dostrzegła popełnione przez lata błędy. W powieści Kuncewiczowej ponadto ma miejsce apologia sztuki. Świat artystyczny, przestrzeń napełniona dźwiękami i brzmieniem głosu są dla Róży jedynym miejscem, w którym bohaterka czuje się bezpiecznie i radośnie.